Aristóteles

Nacido en Estaxira en 384 a.C., Aristóteles era fillo de Nicómaco, médico do rei Amintas II de Macedonia. Quedou orfo moi novo e o seu titor mandouno a Academia platónica, onde permaneceu 20 anos, primeiro como alumno e logo como mestre.
Máis tarde, no 343 a.C., Filipo de Macedonia chamouno para que se ocupara da educación do seu fillo, quen pasaría á historia como Alexandro Magno. Por estarazón, cando Alexandre iniciou a súa campaña de expansión, Aristóteles atopouse nunha vantaxosa posición, aínda que bastante comprometida. Aproveitando o dominio macedónico, volveu a Atenas e fundou alí a súa propia escola, o Liceo.
Pero , á morte e Alexandro Magno, pagou o prezo das facilidades que tivera anteriormente, Atenas fervía en axitación antimacedónica, e Aristóteles, vendose en perigo,fuxíu a Calcis, na illa de Eubea, de onde era súa nai, un ano máis tarde morre, no 322 a.C.
Aristóteles mirábao todo a través da bioloxía, ciencia baseada na observación sistemática da natureza e na ordenación dos datos obtidos para describir a realidade. Pero ao estar vinculado 20 anos ca Academia de Paltón tamén se víu interesado polas matemáticas, e tamén pola lóxica, cosidérase o maior impulsorda lóxica na antigüidade, pero, foron o estudo da natureza e en especial da bioloxía o seu campo predilecto e o modelo en que se inspira o seu pensamento.
Este interese correspóndese co seu talento sistematizador, foi Aristóteles quen auñou os termos xénero e especie que aínda seguimos utilizando hoxe en día.
A súa metodoloxía empírica contrasta vivamente co enfoque teórico predominante naAcademia platónica. Illados do mundo para evitar a contaminación da materia, os platónicos esforzábanse por descubrir as definicións puras das formas vivas. Unha formulación pausible nun matemático, pero non nun biólogo, que ten que partir sempre da experiencia.
Así, a deficinión dun xénero e a diferencia entreas súas especies, deriva da observación minuciosados individuos que constitúe a realidadeauténtica e primordial.
De igual modo que non podemos facer afirmacións xerais sobre os animais sen observalos atentamente, tampouco podemos utilizar palabras sen considerar antes se esa palabra refírese sempre a mesma cousa, así pois, precisaremos de método tanto para chamar a cada cousa polo seu nome como para empregar estes nomes correctamente nos razoamentos.
Mentres Aristóteles buscaba estemétodo escribe varias obras baixo o título de Órganon, as cales están relacionadas coa filosofía da linguaxe e a lóxica.
Para el, polo tanto, é preciso aclarar a estructura da linguaxe , así como teorizar a estructura correcta dos razoamentos, dete forte interese salen a teoría doo s xuízos e a dos siloxismos.
Aristóteles establece polo tanto catro tipos fundamentais de xuízos: afirmativos,negativos, universais e particulares. Da combinación de xuízos que teñen algún termo en común (o chamado termo medio) pode establacerse unha conclusión que enlaza os extremos das premisas. A estas combianacións de tres xuízos encadeados reciben o nome de siloxismos, pero só son validos aqueles en que os dous primeiros enunciados impliquen o terceiro, Así, a validez dos razoamentos queda vinculada á súaforma, á súa estructura, con independencia do contido.
O ser, según Aristóteles, o máis significativo é o ser coma subsancia. A substancia e aquilo que existe con independencia por si mesmo de ser calquer outra cousa, como contrario a substancia temos o accidente, que é aquilo que só pode existir en presenza doutra cousa.
Para Platón a autentica substancia eran as ideas, a substancia non erapatrimonio deste mundo, Aristóteles formula o razoamento contrario. Aristóteles distinguía entre substancia primeira, que sería o individuo particular, estes individuos poden sufrir accidentes; a substancia segunda constitúese polas definicións e as ideas, estas dependen da suibstancia primeira, ambas se unen ca esencia que é o que fai que as cousas sexan o que son.
Aristóteles recriminaba ao...