Lexislación galega

NORMATIVA OFICIAL DA LINGUA GALEGA 2003. PRINCIPAIS CAMBIOS.

CAPÍTULO
1. O alfabeto 2. A acentuación

CAMBIOS e/ou POSIBILIDADES
O nome da letra pasa a ser que.

RECOMENDACIÓN

Elimínase a acentuación de interrogativos Non acentuar nunca as que introducen interrogativas indirectas, interrogativas indirectas. agás se é preciso para evitar anfiboloxías. O seu emprego é só obrigatorio aofinal Usar só ? e !: Que fas?, do enunciado. Poderíase tamén utilizalo Canto traballas! ao principio. - Suprímese sistematicamente a primeira consoante cando precede as vogais i e u (condución, conflito, contradición, estrutura...), excepto nunhas poucas palabras (40) de uso restritivo. Velaí as máis importantes: adicción, adicto, convicción, convicto, dicción, dúctil, edicto, ficción, ficticio,fricción, invicto, micción, pictórico, ricto, succión, veredicto. - A consoante implosiva vocaliza en i nos casos de reitor, reitorado, reitoral, reitoría, e seita (mais sectario, sectarismo). Admítese exaxerar, exixir... a carón de Usar exaxerar, exixir... esaxerar, esixir... Amplíase a relación de voces con –zo, za: diferenza (indiferenza), espazo (espazar, espazoso), graza (desgraza), licenza,nacenza (renacenza), novizo, perseveranza, presenza, querenza (benquerenza, malquerenza), sentenza, servizo (servizal) e terzo (terza, terzá, terzar). “Entre estas palabras está Galicia, voz Usar Galiza. lexítima galega, denominación oficial do país e forma maioritaria na expresión oral e escrita moderna. Galiza é tamén unha forma lexitimamente galega, amplamente documentada na época medieval, quefoi recuperada no galego contemporáneo”. Considéranse correctos tanto –ble (pl. - Usar –bel (pl. -beis): bles) como –bel (pl. -beis). amábel, amábeis; posíbel, posíbeis...

7. Os signos de interrogación e admiración 8.4. Grupos –ct- e cc- (redución e conservación)

8.4. Grupos –ct- e cc- (vocalización) 8.7. [ks] (grafía -x-) 9.1. –ancia, -encia..., -za, -zo...

9.1. Galicia/Galiza

9.7.-ble/-bel

NORMATIVA OFICIAL DA LINGUA GALEGA 2003. PRINCIPAIS CAMBIOS.

9.8. –eo, -eu e –ao, -au

9.11. –us, -um, -o 9.14. –án / –á 9.15. –án / –ana.

Engádense chapeu, romeu e xubileu á relación de palabras en –eu. Engádense bacallau e pau á relación de palabras en –au. Engádense ímpeto e tribo á relación de palabras en –o. Acomódanse ao esquema –án / -á (do tipo irmán, irmá; cidadán,cidadá, etc.) as seguintes formas: afgán, afgá; alazán, alazá; alemán, alemá; barregán, barregá; bosquimán, bosquimá; capitán, capitá; catalán, catalá; ermitán, ermitá; escribán, escribá; gardián, gardiá; musulmán, musulmá; rufián, rufiá; sancristán, sancristá; sultán, sultá e truán, truá, xuntos cos xentilicios galegos con masc. en -án: arousán, arousá; bergantiñán, bergantiñá; compostelán,compostelá... Deste xeito, a terminación –án / -ana fica reservada para caracterizadores pexorativos (burricán, burricana; folgazán, folgazana; lacazán, lacazana etc...). A flexión –ón /-oa úsase nos seguintes casos: anfitrión, anfitrioa; bretón, bretoa; campión, campioa; ladrón, ladroa (e ladra); león, leoa; patrón, patroa; saxón, saxoa; teutón, teutoa. Así, o esquema –ón /-ona queda reservado paraformacións aumentativas (cullerón, mullerona...) e para deverbais pexorativos (abusón, abusona; faltón, faltona...). Pasa a –dade: puberdade. sempre -aría: Dáselle preferencia á solución tradicional Usar -aría, aínda que se admite tamén a cafetaría, camisaría, solución -ería. cervexaría, consellaría, enxeñaría, romaría.... Excepcións: batería, galantería, galería, mercería.

9.16. –ón / –oa, -ona9.18. –dade, -tade 9.20. –aría / -ería

NORMATIVA OFICIAL DA LINGUA GALEGA 2003. PRINCIPAIS CAMBIOS.

14. O artigo 14.1.1. Formas

O alomorfo -lo é de uso obrigatorio só despois da preposición por e do adverbio u: vou polo camiño; u-lo neno? Podería usarse tamén nos restantes Non utilizalo nunca nestes casos: face-lo traballo, léva-los libros, casos: facer o traballo, levas os libros,...