Lino

TRABALLO DO LIÑO
FOTOCOPIAS Xoán Carmona
O liño era a fibra máis empregada na elaboración da maioría das prendas Comúns en Europa.
O proceso de elaboración do liño era moi intenso en traballo. http://www.linodegalicia.es/proceso.htm
O fin da súa elaboración era tanto o consumo rexional coma a venda a outras rexións españolas.
A principal diferenza cos tecidos europeas non era tanto por motivostecnolóxicos, senón no branquexado dos tecidos.
A industria do liño estaba estendido por todo o territorio galego, e se nas casas dos campesiños non había un tear, cando menos habería algúns fusos para poder producilo. O traballo do liño era un complemento imprescindible para a subsistencia destas familias, especialmente aquelas situadas no territorio en que a extensión do terreo era moireducida e necesitaban outra actividade para a subsistencia en ocasións de malas colleitas. Estas localidades eran por exemplo as concas dos ríos Ulla, Limia e Lérez pero non en zonas montañosas onde a densidade de poboación era menor e as condicións pouco favorables para o seu cultivo.
Os lenzos de liño galego vendíanse nas feiras de Galiza, existindo incluso algunhas especializadas neste produto comaa de Allariz
Os produtores dirixían os seus produtos cara o interior de España por motivos de colleita. Os vendían ben polo camiño ou no propio destino.
A instalación de branquerías para os tecidos de liño debería ter un efecto modernizador sobre a tradicional produción porque este tipo de construcións xa que permitían utilizar novos procedementos químicos que non estaban ó alcance das familiasdos campesiños texedores. Isto permitía fabricar produtos de maior calidade. Hai unha intención de montar unha fábrica en 1774 por Joaquín Cester. O problema foi que no sector do liño a tecnoloxía dispoñible estaba moi retrasada respecto a do algodón.
Outra cuestión que debemos abordar é o tema etnolóxico, xa que moitas cancións e tradicións populares, veñen dadas por esta actividade.

O LIÑOCOMA FACTOR ETNOGRÁFICO

A principios do século XVIII, o liño é o principal motor económico na vida rural, nunha Galicia superpoboada e cunha parcelación difusa; pódese considerar pois, que en tódolos lares campesiños hai un tear ou medios que posibilitan a comercialización do liño, aportación atraente que favorece á facenda doméstica e posibilita a dispoñibilidade pecunaria, bens necesarios paramercar as provisións forzosas para a familia, nas que unhas mans compoñen diversos produtos relacionados co liño, coma mantas, manteis e colchas. Pezas custosas, imprescindibles e moi solicitado naquel tempo.
Nos derradeiros lustros do século XVIII, a industria do liño representa aínda unha industria importante, pero chegados á fin desta, os presaxios anuncian a continuación do debilitamento e aconsecuencia da recesión da administración liñeira; brota, por tanto, un curso decadente agravado pola importación da nova fibra aparecida no comercio; o algodón.
O liño (e o conglomerado antropolóxico que o circunda) convence dunha impresión fundamental na propia cultura da Galicia tradicional, é o modelo claro dunha firmeza que aporta unha fonte incesante no acervo do pobo.
A reputación doslenzos galegos é recoñecida pola súa calidade e o mesmo Duque de Rivas, na obra Un Castellano Leal, redacta: “de fino lienzo gallego los puños y la gorguera”.
Os campesiños compran nas tendas prendas moito máis baratas cás que tecen na casa. O efecto directo é que os teares son mantidos dun xeito rudimentario, sen evolución técnica, con non moita atención na finura do acabado, aínda que na Ilustraciónatopamos intentos de montaxe de modificacións técnicas esperanzadoras, como nos casos da Real Fábrica de Tecidos de lá e algodón de Pontevedra e Real Mantelería de Coruña e outros.
É no proceso do liño onde atopamos as evidencias máis claras dun claro ton etnográfico por parte dos participantes. Atopamos numerosas cancións e ditos populares que podemos dividilos en tres apartados.
O primeiro...