o universo
1. INTRODUCIÓN
O Universo é unha palabra derivada do latín que á súa vez provén de unus (“un” no sentido “único”) e versus (volta).O Universo é todo o que existe fisicamente: a totalidade do espazo e do tempo, de todas as formas da materia, a enerxía e o impulso e as leis e constantes físicas que as gobernan.
Estímase que o universo coñecido ten uns 300000 millóns de galaxias e cada unhadelas posúe centos de miles de millóns de estrelas. Nunha desas galaxias, á que chamamos Vía Láctea, atópase unha estrela de tamaño e brillo medio, chamada Sol, arredor da calxiran 8 planetas formando un sistema solar.
O Sol é unha xigantesca bóla de gas que xenera a luz e o calor necesarios para a vida, é a estrela que está máis preto de nós, tanto que cando a vemos non ceo o seu brillo impídenosdivisar ao resto dos astros.
Hai millóns de corpos que xiran en torno ao Sol, son os corpos planetarios. Os corpos planetarios maiores son oito, chámanse planetas, e os corpos planetarios menores son os planetas ananos, os satélites, os asteroides e os cometas.
2. A TERRA NO UNIVERSO
2.1. EXPLICACIÓNS HISTÓRICAS SOBRE A POSICIÓN DA TERRA:
Ata o ano 600 a.C. o home concibía o universo como unanaco de terra plana non demasiado extenso. Antigamente recorríase a mitos para explicar os fenómenos observados (estrelas, saída e posta do sol, cambios de estación,…)
As primeiras observacións máis completas sobre os astros as realizaron os babilonios, exipcios e fenicios. Os babilonios desenvolveron unha primitiva ciencia práctica, baseada no rexistro e anotación sistemática dos cambios nofirmamento, pero sen chegar a elaborar un modelo teórico que explicase estas observacións. Elaboraron mapas celestes, dando nomes ás constelacións actuais e ordenándoas cronoloxicamente segundo o percorrido do sol dando lugar ao Zodíaco, observaron os movementos aparentes dos astros determinando a duración do día/noite, chegada de estacións, fases da lúa, duración do ano, etc., permitindo así aelaboración dos calendarios de 12 meses de 30 días cada un baseados no mes lunar e axustados á duración do ano solar.
Os gregos elaboraron modelos explicativos que sentaron as bases da astronomía. Aristarco (S III a.C.) afirmou que a Terra era redonda e máis pequena que o Sol arredor do cal xiraban todos os planetas. Erastótenes (S II a.C.), entre outras cousas, deduciu a curvatura da Terra e calculouo seu radio. Ptolomeo (S II d.C.) estableceu a Teoría Geocéntrica que consideraba á Terra como o centro do Universo cuxo principal problema foi explicar o movemento circular dos planetas, para o que tivo que engadir subórbitas complicando moito este sistema.
Arístóteles (384-322 a.C.), que foi considerado durante moitos séculos como o referente máximo do saber, imaxinaba un universo xeocéntricoonde a Terra se atopaba no centro e o Sol e a Lúa e os planetas e as estrelas xiraban en torno a ela. Ptolomeo (100-170 d.C.) revisou as ideas de Aristóteles e escribiu unha obra monumental, o Almagesto, onde explicaba a súa concepción do universo e trataba de darlle unha explicación aos movementos dúas astros que se podían ver pola noite. Como a Terra ocupaba o centro do Universo, a esta teoríadenominouse Modelo Xeocéntrico.
Este modelo di:
A Terra permanece inmóbil non centro do universo.
Está rodeada de oito esferas de cristal, nas que se moven o Sol, a Lúa, os planetas que se coñecían nese momento e as estrelas fixas.
Os planetas móvense nesas esferas en círculos perfectos
O universo é finito e remata na última das esferas que contén as estrelas fixas.
Este modelo permaneceuvixente durante 14 séculos debido na súa maior parte a que a igrexa o apoiaba fortemente xa que coincidía coa visión do mundo descrita pola biblia. De tal modo que ir en contra desta teoría significaba cometer un delito de herexía e a posibilidade de ser condenado a morte.
As observacións astronómicas que se foron realizando durante este tempo foron cada vez máis precisas debido á invención e...
Regístrate para leer el documento completo.