Antoloxía De Poemas De Fernán Vello

Antoloxía de poemas |
  | (Texto íntegro) |   |
BEIXO NOCTURNOSei do beixo nocturno na espiraldo desexo.                    O lentísimo labiomusculadorequeima nun abismo deluz húmida que adentra.Oleosa dozura amornecendoo sangue máis no fondo, máis lácteocor de rosa,enlameado e puro,recrescido.                    Porque o beixo nocturnoten perfil de serpenteen linguaávida,fluinte e diluídade sementes lunares;esencias agridocesou salgadas e férvidas no abismocoñecido, na moradafendida que esvacía un incendionas bocasdeslizadas ao centro;masa líquidarecurvada e ansiosa,destilación convulsade inmodulada morte en eco lamacento,cinzas dunha auga secaen furias ondeantes,entretecidas chamas dun xemidoquebrado, doces ondulamentosdun estertor de gloria.Animais tansubmersosenrubescen na entraña dopracer dislocado,instantánea grandezado fin no fulgor lentodas bocas fascinadas.                                   O beixomorde arxila espumada e profundade suave queimadurae florece vermellolevedando unha ardencia pensativa e constantenos calcinados labios.                                   Seido beixo nocturno da muller silenciosa,sei dos beixos escurosata acender as bocasdunha pureza estraña,a delicada morte dos alentos sen seiva,sen aurora carnal, lingua de lume húmida,húmida cinza pura, húmida mortelentaata a terra sen nódoa.Sei do beixo nocturno da muller silenciosaata perder os labios consumidos de soñosen final nin comezo.IIIDeslizo esa materia lenta do beixo a un interior sonámbuloonde o milagre é húmida razón de escuridade ou lumeque nos medra do corazón dofondo límpida lingua plenalatexo boca corpo ou centro que penetra a chama recrescidalabios triunfantes sobre o fluír dun froito manso e dúctillíquido térreo e nu de ansiosa polpa espuma enrubescidabeixar a cor da eternidade ebria violácea a flor de calmabeixar o xesto lácteo e diluído da femia tepidez amaciadavolume delicado nun sopro de semente docísimadeslizo o beixo en óvulos de augarealizando o silenciodunha bóveda espesa unha oferenda branda de febre na tenruraata o submundo róseo estalado de gozo serenidade purado caos máis harmonioso beixar o beixo leve como asa detidana sensación do fondo na conquistada vida para o fulgor suavedo fin que recomeza do fin que eleva o gume do pracer para un cosmosde latexo infinito.VISIÓN DUN CORPO NA PRAIALabio de luz que treme na nudezdun astro debrancura.Movemento delgadocomo perfil de auga.Peixe de lentitude adiviñando o corpoa súa sílaba húmida,unha estrela que naceflor de espuma.Na ondulación da arxilacorpo solarque arborece no espello.Liña de sede,semente e sal,a pel mariña,a chama do tempo.Este sopro ou queimazón violácea,sulco fino de brisa,a pulsación dos olloscontra o sol da carne.¿Está aquí escrito o exilio do desexo?Aadolescencia é unha fenda rosada,suave eclipse,esvelta ausencia.Mais agora regresa esa febre que beixa a lúa da boca,punto de fuga que ardeno interior dunha maxiade saliva e de seda.O salto docísimo dunha lágrimaque avivece invisíbel,unha rosa de areaque brilla no recordo.Aparición e signo, corpoque o instante fai milagre,espellismo do ceo,revelación douradaque o mar estremece no sangue.POEMA CREPUSCULARDequé constan as lúas do tempo feito ocasode tardes que non volven a devalar en noites,qué materiais suspensos dun único momentopermanecen sonámbulos na luz daquelas horas.Fica detido o xesto interior do recordo,o sentido e as formas, a exactitude intensado brillo do crepúsculo nos ollos conmovidos.Cómo invadir as cousas outravolta de ecosdun grave corazón sobre todo o espazo,a música das chamasque arderon pensativassobre tanta distancia e horizonte e altura.¿Algún verso no días é só un silencio escuro?Unha tarde é unha fábrica de límites de lumeque divide as palabras, un oco no horizonteque penetra unha espada de fulgor, sangue purodun labio que se fende entre a terra e o ar.Antes da sombra un brado de fogo, cor e luzde espectro traspasado como unha brasa antigapolo tempo sen carne, no...