Book
Páginas: 3 (539 palabras)
Publicado: 20 de octubre de 2011
معرفی فرهنگی پاراگوئه / 1
ادبیات پاراگوئه در زبان گوارانی
پاراگوئه یک کشور دو زبانه است و صاحب ادبیات غنی نوشتاری به زبان "کاستیانو" (اسپانیولی) و "گوارانی" است. این کشور پس از برخورداری از حمایتو شناسایی رسمی از زبان گوارانی در قانون اساسی سال 1992، رشد قابل ملاحظه ای را در ادبیات تجربه کرد.
* ادبیات به زبان گوارانی
ملت پاراگوئه که حاصل ترکیب اسپانیایی– گوارانی بوده و وارث دو زبانغالب است، در کنار ادبیات نوشتاری به کاستیانو، ادبیات دیگری به زبان گوارانی را ایجاد کرده است.
ادبیات به زبان گوارانی در پاراگوئه به سه فصل بزرگ تقسیم می شود:
- ادبیات بومی
- ادبیات عامه
-ادبیات فرهنگی
ادبیات بومی، ادبیات شفاهی نیز نامیده می شود، زیرا مردم قدیم گوارانی نوشتن نمی دانستند و اشعار حماسی بزرگ آنها به صورت شفاهی نقل می شد. این فصل در دهه های ابتدایی قرن بیستم همراه باتحقیقات "کورت انکل نیموئن داجو" اعلام شد.
به دنبال این کشف های ابتدایی، یافته های "لئون کادوگان"، انسان شناس پاراگوئه ای، با مجموعه تالیف وی تحت عنوان "ایوو راپیتا" (بنیان واژه) در دهه 50 شناخته شد کهمهمترین متن حماسی بومیان گوارانی محسوب می شود و همپای بزرگترین متون مقدس از دیگر ملت های آمریکا مانند "پوپول وو" متعلق به "مایاها" در نظر گرفته می شود.
در پی این آثار پیشگام، دیگر انسان شناسان مانند "پیرکلاستر"، "کارلوس مارتینز گامبا" و "میگل چاسه ساردی"، آنچه امروز یک پیکره ادبی مهم در کتاب ها است، را برای دسترسی دانشجویان و پژوهشگران افزایش دادند.
دوره توسعه ادبیات عامه به زبان گوارانی در دهه هاینخست قرن بیستم بود و گروه مهمی از شعرا را به همراه آورد.
شعرای این گروه شعری را خلق کردند که شکل های کلاسیک غنایی اسپانیایی مانند رومانس را در بر می گرفت. آنها نسخه پاراگوئه ای آن را در "کمپوئستو"ایجاد کردند که با آن داستان های عاشقانه و میهن پرستانه، داستان های حماسی و تراژیک را می خواندند.
متون ایشان به روشنی ترکیب اسپانیایی– گوارانی را نشان می دهد و اکثر آنها نمونه ای از "خاپورا"، ترکیبزبان های گوارانی و اسپانیولی هستند.
در میان برجسته ترین شعرای این دوره می توان از "فلیکس فرناندز"، "امیلیانو ار فرناندز"، "تئودورو اس مونخلوس"، "داریو گومز سراتو" و "کارلوس میگل...
ادبیات پاراگوئه در زبان گوارانی
پاراگوئه یک کشور دو زبانه است و صاحب ادبیات غنی نوشتاری به زبان "کاستیانو" (اسپانیولی) و "گوارانی" است. این کشور پس از برخورداری از حمایتو شناسایی رسمی از زبان گوارانی در قانون اساسی سال 1992، رشد قابل ملاحظه ای را در ادبیات تجربه کرد.
* ادبیات به زبان گوارانی
ملت پاراگوئه که حاصل ترکیب اسپانیایی– گوارانی بوده و وارث دو زبانغالب است، در کنار ادبیات نوشتاری به کاستیانو، ادبیات دیگری به زبان گوارانی را ایجاد کرده است.
ادبیات به زبان گوارانی در پاراگوئه به سه فصل بزرگ تقسیم می شود:
- ادبیات بومی
- ادبیات عامه
-ادبیات فرهنگی
ادبیات بومی، ادبیات شفاهی نیز نامیده می شود، زیرا مردم قدیم گوارانی نوشتن نمی دانستند و اشعار حماسی بزرگ آنها به صورت شفاهی نقل می شد. این فصل در دهه های ابتدایی قرن بیستم همراه باتحقیقات "کورت انکل نیموئن داجو" اعلام شد.
به دنبال این کشف های ابتدایی، یافته های "لئون کادوگان"، انسان شناس پاراگوئه ای، با مجموعه تالیف وی تحت عنوان "ایوو راپیتا" (بنیان واژه) در دهه 50 شناخته شد کهمهمترین متن حماسی بومیان گوارانی محسوب می شود و همپای بزرگترین متون مقدس از دیگر ملت های آمریکا مانند "پوپول وو" متعلق به "مایاها" در نظر گرفته می شود.
در پی این آثار پیشگام، دیگر انسان شناسان مانند "پیرکلاستر"، "کارلوس مارتینز گامبا" و "میگل چاسه ساردی"، آنچه امروز یک پیکره ادبی مهم در کتاب ها است، را برای دسترسی دانشجویان و پژوهشگران افزایش دادند.
دوره توسعه ادبیات عامه به زبان گوارانی در دهه هاینخست قرن بیستم بود و گروه مهمی از شعرا را به همراه آورد.
شعرای این گروه شعری را خلق کردند که شکل های کلاسیک غنایی اسپانیایی مانند رومانس را در بر می گرفت. آنها نسخه پاراگوئه ای آن را در "کمپوئستو"ایجاد کردند که با آن داستان های عاشقانه و میهن پرستانه، داستان های حماسی و تراژیک را می خواندند.
متون ایشان به روشنی ترکیب اسپانیایی– گوارانی را نشان می دهد و اکثر آنها نمونه ای از "خاپورا"، ترکیبزبان های گوارانی و اسپانیولی هستند.
در میان برجسته ترین شعرای این دوره می توان از "فلیکس فرناندز"، "امیلیانو ار فرناندز"، "تئودورو اس مونخلوس"، "داریو گومز سراتو" و "کارلوس میگل...
Leer documento completo
Regístrate para leer el documento completo.