Chile

Problemen bij nanofiltratie.
Nanofiltratie is een scheidingsmethode die plaatsvindt op een schaal van 1-100 nm, het berust op moleculegrootte. Met nanofiltratie wordt er een membraan gebruikt dat defunctie heeft van een zeef, kleine deeltjes kunnen er wel door en grotere deeltjes niet. De poriën van een nanofiltratiemembraan zijn ongeveer 1 nm. Een nanofiltratiemembraan wordt gekarakteriseerdop basis van retentie voor geladen en ongelade deeltjes. De retentie van een nanofiltratiemembraan kan experimenteel bepaald worden uit filtratietesten met vooraf geselecteerde moleculen. Voor geladendeeltjes wordt een enkelvoudige zoutoplossing gekozen zoals NaCl(aq) of Na2SO4(aq). Voor niet-geladen deeltjes worden polysacchariden (dextranen) of polyethyleenglycolen (PEG) van verschillendemolecuulgewichten gekozen. De zoutretentie voor een typisch nanofiltratiemembraan veel lager dan voor bijvoorbeeld omgekeerde osmose, terwijl de zoutretentie nul is bij ultrafiltratie. Eennanofiltratiemembraan is ook ion-selectief. Dit betekent dat het verschillende ionen van elkaar kan onderscheiden. Doordat een nanofiltratiemembraan vaste geladen groepen heeft in de membraanstructuur kunnen erelektrostatische duw/- en aantrekkingskrachten optreden tussen de stoffen in de vloeistof en het membraanoppervlak waardoor er ion-selectie is. De zeefwerking is 1 nm en de molecuulgrootte van chloriden is0,12 nm en die van sulfaten 0,23 nm, dus is de verwachting dat deze moleculen door het membraan gaan. Toch is de retentie van chloriden maximaal 90 % en voor sulfaten minimaal 90 %. Eennanofiltratiemembraan kan bestaan in tubulaire, spiraalgewonden of vlakke plaat vorm.

De echte nadelen.
Nanofiltratie heeft een hoger energieverbruik dan ultrafiltratie en microfiltratie (0,3 tot 1 Kwh/m³).Verder moet je voordat je nanofiltratie toe kan passen bij sterk vervuild water een voorbehandeling nodig (voorbehandeling 0,1 tot 20 micron). Het heeft maar een beperkte retentie voor zouten en...