CURIE LA ASTROMICA



AQUEL VERÁN DIXECHES QUE ME AMABAS.
Non era amor, mais ti falabas delo.
Falábasme do amor do noso selo
e que era a min soamente a quen buscabas.
Aquelverán dixeches que me amabas.
Que ansiabas de entre o amor o máis sinxelo:
percorrer cos teus beizos o meu pelo
e tocarme coma só ti me tocabas.
Aquelverán dixeches que me amabas.
Que non tiveras antes quen te amara,
nin quen te amara tanto ti tiveras.
Aquel verán dixeches que me amabas.
Dixeches quedeixándome perderas
o día en que pra sempre te marchabas.
***




ASÍ, caladamente
agardar as palabras dos teus labios
outonizos
merecer amornura
do teu corpo
tenro en primavera
as dóciles caricias
dos teus dedos
delicados
como o estío
como uvas
saborosas e docísimas
no inverno





Peronada cambia
todo fica 
no mesmo lugar
atemporal, inamovible
son as mesmas paisaxes,
os mesmos silencios
as mesmas ondas
xa non hai parellas
enlazadas polarúa
nin estraños rituais
nin frustracións perversas,
nin poetas
porque nada cambia
agás os ollos
con que se ve
o tempo

DEIXA que te imaxine neste inverno derosas
e harmonía. De aromáticas horas
devalando nos pregos do teu corpo,
na cálida ambrosía do teu sexo:
esa doce nudez inusitada
que invita a posuirte acada intre.
A percorrerte despacio
na lentura das noites, na certeza do clímax.
Trazando un cadro abstracto de versos e saliva.
E nomearte logo, senpronunciar palabra,
convocando o silencio,
impregnados de pole e de loucura longa,
amándonos nun gozo indescritible
neste inverno de rosas e harmonía.