Eduardo Blanco Amor

Eduardo Blanco Amor
Eduardo Blanco Amor, nado en Ourense o 14 de Septembro de 1897. Foi un escritor español en linguas galegas e castellanas, pertenceu a Xeración Nos xunto conManuel Antonio e Amado Carballo. A súa obra posee un gran dominio da técnica narrativa coas características son a riqueza de linguaxe e o humor.
De xoven emigrou a Arxentina ondedesenvolveu unha gran actividade periodística coma director da revista Céltica e da revista Terra. Regresou a España coma corresponsal no períodico de Bos Aires: A nación e comaencargado da revista Ciudad, en Madrid.
Foi tamén profesor na facultade de Humanidadesen Uruguay e director do Teatro Español de Cámara de Bos Aires.

A súa prosa de linguaxefluído e popular, representou unha innovación na novelística galega contemporánea. Cultivou diferentes xéneros: poesía, narrativa, teatro e ensaio. O seu primeiro libro: Romances Galegosé modernista con influencias vangardistas. Poemas en catro tempos considérase a sua mellor aportación a poesía galega. En castelán publicou: En soledad amena e Horizonte evadido, enovamente en galego: Cancioneiro (1956).


Comezou a sua obra como narrador despois da Guerra Civil Española. A súa primeira novela foi La catedral y el niño ( Buenos Aires,1949) a cal desenvólvese en galego, A esmorga (Bos Aires, 1959). A súa primeira obra narrativa foi: Xente ao lonxe, 1972.
Coma autor teatral publicou en Bos Aires: Farsas (1953) e asegunda edición fíxose en México con tres pezas máis. Coma ensaista escribiu: Chile a la vista, El padre Feijoo, Volviendo a Ortega e Gasset. Ademáis publicou tres antaloxías:Rosalía de Catro, Valentín Lamas Carvajal e Antoloxía popular do padre Feijoo.



Finou en Vigo, o 1 de Decembro de 1979. En 1993 foille dedicado o día das Letras Galegas.