El problema del m

Descartes vive a crise do pensamento da súa época, crise que se remonta dous séculos atrás, agravada agora pola importancia que adquiren as ciencias matemáticas e os seus argumentos, que fan máisinseguras as bases científicas daquela filosofía. Por outra parte faise necesario un entendemento entre a fe cristiá, baseada na antiga filosofía, e a nova ciencia.
A esta nova época cunha nova ciencia,baseada no método matemático, ha de corresponder unha nova filosofía, que poida asegurar un coñecemento certo e seguro. A certeza das matemáticas convértese na aspiración da filosofía moderna. Poriso o problema central desta filosofía será o problema do coñecemento. Nova noción do ser e da verdade. Esta nova noción de verdade só se dá na matemática. Estas verdades inevitables non dependen enabsoluto da experiencia, o verdadeiro coñecemento é autonomía da razón.
Descartes busca un fundamento absoluto inconmovible de verdade en que poder basear un coñecemento científico que permita rexer avida e a acción. Pero ese coñecemento non pode obterse sen método, ata o punto de que é preferible non buscar a verdade que poñerse a facelo sen método. O método é o que proporciona unha orientación dosaber. O problema metódico é unha actitude humana. Descartes busca algo por virtude do cal o eu quede orientado no mundo. Ese momento primeiro que proporciona o criterio de orientación dos saberesserá autónomo, científico e natural. Vai ser un saber que estará limitado ao que será de se a razón.
Descartes orienta o seu método a encontrar o fundamento inconmovible da verdade e a fundar a unidade dosaber. A busca vaise realizar no espírito onde se accede a esa unidade do saber. O método vai remitida a sabedoría, esa sabedoría vai iluminar o sentido e a posibilidade mesma da verdade. Descartesapunta a ese momento de unidade de saber. Todas as ciencias están coimplicadas de tal maneira que é máis doado aprendelas todas á vez que unha calquera delas. As ciencias poden ser traídas todas a...