Escola de menciñeiros

Ficha de lectura:


Titulo: Escola de Menciñeiros

Escritor: Álvaro Cunqueiro

Editorial: Galaxia

Colección: Literaria

Ano: 1960

Nº de páxinas: 133










Contexto histórico: Mediados do século XX
Contexto social: Os doutores
Contexto xeográfico: Galicia rural
















Este libro de narrativa trata dos médicos da Galicia rural de mediadosde século, ao que o autor chama “menciñeiros”.
A novela está dividida en pequenas historias que contan resumidamente a vida dos doutores, e a morte destes, duns personaxes da súa imaxinación ou tomados da realidade. Cóntanos relatos dos menciñeiros expertos na curación e nos remedios.
No prólogo fala sobre os médicos e sobre o campo da medicina.

Os relatos describindo a forma de actuar dosmédicos son:

- Perrón de Braña: Fumaba durante a consulta, facíalle rezar o “Painoso” e o “veña a nós Teu reino” e sangraba aos pacientes. Tiña moita importancia o sono, contaba adiviñas e historias para entreter os seus pacientes. Coñecía a enfermidade polos tonos de voz. Compráballe os traxes os defuntos.

_ Borrallo de Lagoa: Era albino. Curaba tolos e citábaos en lugares raros. Cambiáballeso nome e facíalles unha vida distinta.
Borrallo era un afrixoado e autocurouse. O primeiro era facer que os afrixoados pensaran que non estaban enfermos, así animaríanse.

- Xil de Ribeira: deixábase a barba por Santos e Defuntos e afeitábase o 40 de maio. Viña de familia de menciñeiros. Para atender os pacientes sentábase nunca pedra ou nun escano e o enfermo tombábase no chan.
Xil curabao que chamaban volverse a suor, é a suor fría, tabatexar de dentes seguido, perder peso, íaselle a un a calor, e engadido a todo, canseira de corpo e alma. Tocaba o clarinete. Non lle gustaba que tomaran leite porque dicía que deixabamos de mamar por algo. Tamén sabía de ventre, declaraba o sepelio.
Xil finou saíndo de casa da súa irmá, xusto o 40 de maio cando se afeitara.

-Lamas Vello: Interesáballe os alcumes, nomes, como lle chamaban na familia, etc.
A súa técnica era que o paciente recordase como era anos atrás e logo poñelo diante dun espello para que se mirase. Mentres o paciente mirábase el dicíalle que enfermidade non lla votou ninguén e facíalle ver que había cousas máis importantes coma o matrimonio.
Os seus remedios eran receitar baños, vacacións,buscarlles entretementos, etc.
Apuntaba os nomes das doenzas nun caderno que ninguén leu. Din que moitos pacientes curaron só con oír o nome da enfermidade.

- o coxo de Entrebo: Osbaldo era un coxo con moita fama de cazador. Tiña un caderno en cuxas paxinas tiña pegados os retratos dos artistas que viñan nas caixas de mistos.
Cando estaba aburrido vía as fotos. Era falador, gustáballediscutir sobre política. Aprendera latín, tiña fama de mago, xa que acertaba as crías que ían nacer. Apareceu morto coa cara comesta por un animal.

-Pardo das Pontes: era compoñedor de ósos. Nas súas receitas metía entre o nome e a menciña “verbigracia”, de propina admitía unha tortilla de chourizo ou de xamóns, e un vaso de viño. Era moi xogador da lotería e unha vez non lle cadrou osorteo. Dende aquela contaba os días da súa morte segundo o seu sobriño.

- Silva da Posta: vivía en Bos Aires. Adicábase a ir os enterros e a exercer a medicina, queixábase da falta de medicamentos que había en Galicia. Reducía os sinapismos e fregas urticarias usaba moito a calor.

-O señor Cordal: Era observador da natureza. Ría moi pouco cando ría facíao ben. En Bos Aires estivo decamareiro en casa dun coronel. Era un home intelixente e espiritual, e moi supersticioso, doado en atopar agoiros e en provocalos. Finalmente acabou no asilo.

- Cabo de Lonxe: Queimaba verrugas. Ía polas feiras vendendo prata. Mercaba nitrato de prata para acabar coas verrugas.

- O Licho de Vilamar: O seu avó era reloxeiro. Era un home gordo, alto e con barba, andaba polas sacando...