Escultua Española
Páginas: 6 (1278 palabras)
Publicado: 28 de diciembre de 2012
Tras a crise do mundo colonial español, asitimos a posturas aislacionistas que non axudaran a España nas renovacions plásticas. Soio en Cataluña e outros focos menores de burguesía industrial se producirán cambios coas novas demandas. Mentres que en cataluña apreciamos o foco modernista os demais apegaranse o realismos costumbrista e as variantes ecléticas.
Os realistas tardios podemosaprecialos en duas vertentes:
Os epilogales, cos ciclos historicos xa superados,bebendo dos preciosismos.
Os que sin desligarse do anterior sintonizan coa novidade, realismo ecléctico.
Entre os primeiros destacaremos a Venancio Vallmitjana, con un taller moi activo pero de declimante calidade, Manuel Fuxá apegado aos preciosismos.
Na outra banda os realistas como Lorenzo Coullaut-Valera, conindudable calidade, con un gusto arcaico e polo monumentos.
A escultura modernista, conta con unha temática novidosa, a veces non nova, tomada dende angulos históricos-culturales non comuns; unha valoración do novo, que rompe co histórico; a capacidade matamorfoseadora da vida e da natureza; perdida das estructuras de raiz academica, sustituidas por tensions dinamicas ou espiritualis; perdidatamén dos valores xerarquicos dos materiais, técnicas e artesania; e tamen a capacidade de fundirse co nazanerismo, o prerafaelismo, Arts and Crafts, postimpresionismo e o simbolismo.
Este movemento terá un mayor araigue en cataluña coa a figura de Joseph llimona que evoluciona cara formas plenamente modernistas con resabios rodinianos. A súa obra decorativa, retratistica, relixiosa ou funeriamostran a rede de impactos plásticos que asumiu, fruto é sen dubida a súa obra mais complexa: O monumento ao doutor Robert. Cercano atopamos a Enrique Clarasó que se inica no tardorrealismo social para evolucionar ata o modernismo.
En 1918 recollense os logros da xeración do 98 e o despoxamento do realismo da xeración do 68. Acentuarase a socializacion cultural e a experimentación da xeracióndo 27. Conscientes destes cambios os artistas depuran e simplifican a tradición rexeitando o modernismo, bebendo dos novos movementos europeos apreciamos distintas correntes:
Noucentisme,A catalana, chea de reacción antimodernismo que propón unha volta os valores do clasicismo mediterráneo. Deriva do tardosimbolismo depurado, con sobrias maneiras e icluso arcaizantes, que cederón a tentaciónsArt-decó, monumentalistas e eclécticas. A súa figura mais represntativa é José Clará, que romperia cos canons de realismo e do modernismo entrando de pleno en Grecia. José Granyer insertarase no Art-decó e nas corentes xeométricas, que irá deixando ata centrarse nas súas ironias de animais en actitudes humanas.
A corrente castellana, sen condicionantes exteriores nin modernistas, profundiza natradición bucando novos angulos mais depurados. Oseu representante foi Victorio Macho con inicios de realismo expresivo e dramático de corte popular que irá deixando para establecer volúmes mais sobrios. Pecou de esceso monumentalista.
A fervescencia rexional
A escultura de vangarda atopa o seu centro en Paris, a donde viaxan numerosos artistas para coñecela, como é o caso de Picasso, no queapreciamos unha liña rodiniana e expresionistas que ira evolucionando cara búsqueda do xogo de planos e ritmos.
Pero non menos importantes son as figuras de Julio Gonzalez e Pablo Gargallo que experimentarán técnicas e os materiais, en especial o ferro, conertido pola industria no material símbolo.Pablo Gargallo era fillo de ferreiro, formase no modernismo para pasar ao noucentismo. Volcase narealización de mascaras e rostros en chapa metálica primitivista e inxeniosa, que deriva en expresividade e sátira. Especialista nos xogos de volumes e as posibilidades espaciais do oco. explorou a plancha metálica recortada a que lle extrae un repertorio de matices, partindo cubismo chega o expresivo.
Julio Gonzalez con formación artesanal iniciase na esté tica modernista ata que viaza a...
Os realistas tardios podemosaprecialos en duas vertentes:
Os epilogales, cos ciclos historicos xa superados,bebendo dos preciosismos.
Os que sin desligarse do anterior sintonizan coa novidade, realismo ecléctico.
Entre os primeiros destacaremos a Venancio Vallmitjana, con un taller moi activo pero de declimante calidade, Manuel Fuxá apegado aos preciosismos.
Na outra banda os realistas como Lorenzo Coullaut-Valera, conindudable calidade, con un gusto arcaico e polo monumentos.
A escultura modernista, conta con unha temática novidosa, a veces non nova, tomada dende angulos históricos-culturales non comuns; unha valoración do novo, que rompe co histórico; a capacidade matamorfoseadora da vida e da natureza; perdida das estructuras de raiz academica, sustituidas por tensions dinamicas ou espiritualis; perdidatamén dos valores xerarquicos dos materiais, técnicas e artesania; e tamen a capacidade de fundirse co nazanerismo, o prerafaelismo, Arts and Crafts, postimpresionismo e o simbolismo.
Este movemento terá un mayor araigue en cataluña coa a figura de Joseph llimona que evoluciona cara formas plenamente modernistas con resabios rodinianos. A súa obra decorativa, retratistica, relixiosa ou funeriamostran a rede de impactos plásticos que asumiu, fruto é sen dubida a súa obra mais complexa: O monumento ao doutor Robert. Cercano atopamos a Enrique Clarasó que se inica no tardorrealismo social para evolucionar ata o modernismo.
En 1918 recollense os logros da xeración do 98 e o despoxamento do realismo da xeración do 68. Acentuarase a socializacion cultural e a experimentación da xeracióndo 27. Conscientes destes cambios os artistas depuran e simplifican a tradición rexeitando o modernismo, bebendo dos novos movementos europeos apreciamos distintas correntes:
Noucentisme,A catalana, chea de reacción antimodernismo que propón unha volta os valores do clasicismo mediterráneo. Deriva do tardosimbolismo depurado, con sobrias maneiras e icluso arcaizantes, que cederón a tentaciónsArt-decó, monumentalistas e eclécticas. A súa figura mais represntativa é José Clará, que romperia cos canons de realismo e do modernismo entrando de pleno en Grecia. José Granyer insertarase no Art-decó e nas corentes xeométricas, que irá deixando ata centrarse nas súas ironias de animais en actitudes humanas.
A corrente castellana, sen condicionantes exteriores nin modernistas, profundiza natradición bucando novos angulos mais depurados. Oseu representante foi Victorio Macho con inicios de realismo expresivo e dramático de corte popular que irá deixando para establecer volúmes mais sobrios. Pecou de esceso monumentalista.
A fervescencia rexional
A escultura de vangarda atopa o seu centro en Paris, a donde viaxan numerosos artistas para coñecela, como é o caso de Picasso, no queapreciamos unha liña rodiniana e expresionistas que ira evolucionando cara búsqueda do xogo de planos e ritmos.
Pero non menos importantes son as figuras de Julio Gonzalez e Pablo Gargallo que experimentarán técnicas e os materiais, en especial o ferro, conertido pola industria no material símbolo.Pablo Gargallo era fillo de ferreiro, formase no modernismo para pasar ao noucentismo. Volcase narealización de mascaras e rostros en chapa metálica primitivista e inxeniosa, que deriva en expresividade e sátira. Especialista nos xogos de volumes e as posibilidades espaciais do oco. explorou a plancha metálica recortada a que lle extrae un repertorio de matices, partindo cubismo chega o expresivo.
Julio Gonzalez con formación artesanal iniciase na esté tica modernista ata que viaza a...
Leer documento completo
Regístrate para leer el documento completo.