Galego

Galego

1. Os elementos da comunicación.
Hai una mensaxe que se quere dar a coñecer, un emisor que a produce, un receptor ao que vai destinada, una canle mediante a que se transmite, un contexto que rodea a súa produción e un código para transmitila.

2. As funcións da linguaxe.
Representativa
Transmiten unha realidade
O queixo é un produto láteo
Expresiva
Reflicte os sentimentos do emisor
Queben sabe este queixo!
Apelativa
Pretende provocar unha conduta ao receptor
Pódesme pasar un anaco dese queixo?
Fática
Serve para comprobar se se produciu contacto
Oíches?...
Poética
A mensaxe busca un efecto estético
¿Que din as altas copas
d’escuro arume harpado
co seu ben compasado,
Metalingüística
Usase o código para falar dun compoñente dela
“Queixo” é un substantivo masculino

3. Palabraculta, semiculta e patrimonial.
Culta: palabra que conservamos sen cambios relevantes procedente do latín escrito e do grego.
Semiculta: palabra do latín que experimenta cambios fonéticos, pero non todos os que lle correspondería.
Patrimonial: palabra procedente do latín vulgar que evoluciono totalmente ata chegar á forma actual.
Latín
Voz patrimonial
Semicultismo
Cultismo
Clavícula
ChavellaCaravilla
Clavícula
Plena
Chea
Prea
Plena
Regula
Rella
regra
regular

4. Linguas de substrato e superestrato.
O núcleo central da lingua galega está constituído polo latín, ó que se suman algúns restos das linguas faladas antes pola poboación autóctona (linguas de substrato) e tamén algúns elementos incorporados doutras linguas traídas por poboacións chegadas a Galicia en épocas posteriores, coma o poboxermano e o pobo árabe (linguas de superestrato).

5. Autores e intérpretes da lírica medieval.
Os trobadores eran os poetas que ademais de compoñe-los versos dos seus poemas, case sempre compoñían a música coa que se cantaba, xa que era unha arte destinada a ser escoitada. Estes eran, xeralmente, de condición nobre e figuran nos cancioneiros con nome e apelidos: Paio Gómez Chariño, FernandoEsquío, Xoán García de Guillade...
O trobador non era necesariamente o encargado de executar a poesía ante o público, pois iso facíano xeralmente os xograres. Estes eran, xeralmente, de baixa condición social e andaban por festas como artistas ambulantes, cantando as composicións dos trobadores. Lourenço, Mendiño, Xoán Zorro...
Unha clase media entre o trobador e o xograr era o segrer que era un“trobador que andaba por cortes”, adoitaba ser escudeiro. Era un xograr trobador que recibía paga polas súas cancións, era fidalgo e compoñía as súas cancións de xeito profesional.

6. Os cancioneiros medievais.
Cancioneiro da Ajuda. Ë un códice manuscrito. Contén 310 composicións, case todas de amor, e está incompleto, pois o espazo previsto para a notación musical de cada cantiga está en branco; tampoucofiguran os nomes dos autores.
Cancioneiro da Vaticana. Contén 1205 cantigas dos tres xéneros. É unha copia manuscrita dun cancioneiro hoxe perdido. Inclúe os nomes dos autores que son máis de 100.
Cancioneiro Colocci-Brancuti. É o máis completo de todos, contén unhas 1600 cantigas dos diferentes xéneros precedidas por unha Arte de Trovar, verdadeiro tratado de arte poética onde se estudan osdiversos tipos de composicións e as técnicas que as caracterizan.

7. A cantiga de amor e a cantiga de amigo. Características temáticas e formais.
Na cantiga de amor esta relacionada coa cançó provenzal; o cabaleiro lamenta a indiferenza da súa amada ou a dureza da súa ausencia. Constaba de varias estrofas ou cobras, compostas dun número variable de versos chamados palavras. Se distinguía entrecantigas de mestría e cantigas de refrán, as primeiras considerábanse máis perfectas, as segundas levaban un refrán ao final de cada estrofa. Os versos máis usados foron os octosílabos e decasílabos. Se a ultima palabra era grave era un verso grave e falábase de rima femia; e se a ultima palabra era aguda era un verso agudo e falábase de rima macho. Segundo os sons repetidos, a rima era asonante ou...