Humanizaci n natureza




Humanización da natureza na Idade Media


A relación entre o ser humano e a natureza na Idade Media é moi estrecha. O serhumano era un elemento máis da Creación igual que as plantas, os animais, terra ou o auga. Pero a vinculación coa terra é tremendamente forte, estando considerada coma o elemento primordial. Ocontacto coa natureza serña algo innato do home do medievo, identificándose co mdio natural o tempo que a propia natureza forma parte da vida cotiá. Tamén é certo que a relación entre o home e a naturezanon é idílica (a eliminació de basuras e augas residuais, a precariedade da hixiene ou a acción do ser humano provoca daños ecológicos de moita importancia) ainda en ocasións intentouse regularlegalmente esta relación co fin de manter un equilibrio maior como se aprecian nas medidas castellanas do século XIII para evitar incendios nos bosques. A pesar destas medidas podemos afirmar que o homemedieval dependía máis da naturesa que ésta do ser humano, por moitos recursos que puidera sacar dela. Non debemos esquecer as graves consecuencias das condicións meteorolóxicas na agricultura quevendrían acompañadas de fame e morte.

A terra é inseparable do home, produce verdadeiras marabillas. Gracias a cristianización e o traballo campesino, o home medieval transformaba a natureza hostil enatureza amiga sen romper o equilibrio ecolóxico. Esta relación coa natureza é inseparable da imaxe de Dios por iso rendiaselle culto como creador da mesma (si la naturaleza tiene capacidad de engendrar ydar vida, si es por lo tanto creadora, tiene que confundirse con Dios: “Natura Deus est”, “la naturaleza es Dios”).

A natureza era concebida dende o animismo, entendemos esta palabra por crenza, quefoi heredada dos seus antepasados, así, eles relacionaban as rocas, rios, árbores, chuvi, lóstregos, etc. Con deuses os que se lles rendía culto para mantelos contentos e non sufrir enoxo por parte...