HUME

HUME: FENOMENALISMO E CAUSALIDADE.
Para Hume todos os nosos contidos mentais son percepcións, e todas as percepcións proveñen da experiencia (Así nega o innatismo) ademais non quere dar por feitoque tales percepcións sexan reais. Clasifícaas segundo tres criterios: dependendo do grao de intensidade pode ser impresións (sensacións inmediatas á experiencia) ou ideas (os recordos); segundo aprocedencia poden ser percepcións de sensación (proceden dos sentidos) ou de reflexión (estados mentais, de ánimo); e finalmente segundo a composición podendo ser simples ou complexas segundo se poidan ounon dividir noutras. Estas ideas complexas poden ser froito da imaxinación ou da fantasía (inventadas) ou ser resultados das leis de asociacións de ideas: semellanza, contigüidade no espazo ou notempo e a relación causa-efeto.
A partires destas percepcións construímos xuízos que poden ser de dous tipos: relación de ideas (non xorden da experiencia, senón do razoadamente. Son verdades universais)ou cuestións de feito (xuízos nos que se establece unha relación entre feitos que proceden da experiencia ou observación. Son continxentes e probables).
-A partir de esta introdución teórica, Humeelaborará unha crítica dupla: tanto ao coñecemento científico como ao filosófico.
En canto ao coñecemento científico critica o problema da causalidade e da indución.
A causalidade ademais dunha leide asociación de ideas, é unha relación que atribuímos ós acontecementos.Hume examina a lexitimidade de esta mediante o modelo empirista, toda idea provén de unha impresión e se non existe tal, éfalsa. Hume recorre a experiencia para darlle validez a este suposto coñecemento e non atopa ningunha impresión necesaria entre os fenómenos. Conclúe con que a conexión necesaria é froito da imaxinación econ que a relación causa-efeto e necesaria para evitar o caos, pero dubida da súa veracidade. E en moito casos as ciencias baséanse na causalidade, en consecuencia toda disciplina que se basee neste...