Lamento de un matematico

Matematikari baten kexa
Paul Lockhart matematikaren mundua, musikaren munduarekin eta artearen munduarekin konparaketak egiten ditu.
Paul Lockhartek aipatzen duen ametsgaiztoan,musikaren gizartea agertzen da. Gizarte honen hezkuntza sistema musikan oinarritzen da.
Ikastolan, ikasleak irakasleak arbelan jarritako musikako partiturak eta, musikaren oinarrizkoezaugarriak ikasten dituzte gero, etorkizunerako baliogarria izateko.
Baina beti daude ikasle trebeagoak besteak baino.
Mundu guztia daki zeredozer txarto dagoela. Politikoek gehiago eskatzendute, instituto eta eskolek material eta diru gehiago eskatzen dute, hezitzaileek eta irakasleek ez daude ados...Baina gehienetan, ikasleak dira errudunak. Haiek matematikako irakasgaiaaspergarria eta inozoa dela pentsatzen dutelako.
Ulertu behar den lehenengo gauza, matematika artea dela da. Eta arazoa gizartearena da, matematika arte gisa ikusten ez delako.
Matematikaribat, poeta edo musikalari bat bezala, ideien patroi sortzailea da. Matematikariek gauzarik sinplenetarikoetan pentsatzen dute, eta gauzarik sinpleenak irudimena da. Matematikaren gauzagarrantzitsua, gauzak zuk nahi duzun modukoak direla da. Aukera mugagabeak daude
Paul Lockhartek uste du gure gizartea ez dakiela matematikak zer diren. Gizarteak, zientzia eta teknologiako giltzabezala ikusten ditu.
Eskoletan, matematikaren ikasketa planak ez dira berritu behar, baizik eta matematikaren iaksketa plana berregituratu behar da.
Matematikak egitea, ideiairaultzaile bat izatea, zalantzan egotea, inspirazionoa edukitzea... da.
Paul Lockartek matematikak, matematikako klaseetan ematen ez direlagatik kexatzen da. Ikasle bati ezin zaio berepentsamenduak edo bere ideiak ezereztatu. Hau egiten bada, matematika egitetik urruntzen dugu.
Gente gutxi lortu du matematikako mundua jarduera sortzaile bezala ikustea edota gizakien...