Latin Sara
enterramento
RITUAL
A familia romana estaba tan unida que ao falecer un dos seus membros pasaba a
formar parte dos antepasados aos que había que rendir culto. Xa que era un dos
protectores da familia, os Manes, que se lles rendía culto mantendo vivo o lume do
fogar.A tumba adquiría a categoría de altar, símbolo da vida sedentaria. Debía de estar no chan e non podía cambiar de lugar, xa que os Manes exixían unha morada
fixa á que estaban vinculados todos os difuntos da familia. O espazo do
enterramento, sepulchrum, adquiría o carácter de lugar sagrado, locus religiosus,
inamovible, inalienable e inviolable. Só podían acceder a él os familiares. As partes
externas si que se podían transformar e redecorar. Sempre que as circunstancias e a morte o permitían, o funeral daba inicio na casa do
difunto. A familia acompañaba ao moribundo ao seu lecho, para darlle o último bico e
reter así o alma que se escapaba pola boca. Tras o falecemento, se lle cerraban os
ollos e se lle chamaba tres veces polo seu nome para comprobar que realmente
morrera. A continuación lavabase o corpo, se perfumaba con ungüentos e se lle
vestía. Por lei estaban prohibidos os luxos nos funerales, pero permitían colocar sobre a
testa do difunto as coronas que recibera en vida. Seguindo a costume grega se
depositaba xunto ao cadáver unha moeda para que Caronte transportara a súa alma
en barca e atravesar así a laguna Estixia hacia o reino dos mortos.
Finalmente o corpo do difunto colocábase sobre unha litera cos pes hacia a porta de entrada, rodeado de flores, símbolo da fraxilidade da vida e quemabanse perfumes.
Según a condición social permañecía exposto de tres a siete días.Na porta da casa
colocabanse ramas de abeto ou ciprés para avisar aos viandantes da presenza dun
morto no interior. Como señal de duelo evitaban prender lume na casa.
Hata finais do século I, o funeral é celebrado pola noite a la lus das antorchas, xa que a morte é un suceso desgraciado e contaminante. A partir desta data comezan a
realizar os ritos polo día, excepto os dos nenos, suicidas e indixentes.
O transporte á pira funeraria ou a tumba, se realizaba colocando ao difunto nunha
caixa de madeira aberta que colocábase sobre unha especie de camilla para
transportala ou levabase a hombros pola súa familia. Detrás do difunto situabase o cortexo fúnebre formado polo resto da familia e os seus amigos. A veces se
acompañaban de músicos que tocaban trompetas y flautas ou de mulleres que
expresaban o dor chorando ou golpeándose no peito.
A humatio, era esencial no funeral. Consistía en botar terra enriba do corpo do
difunto, según se tratara dunha inhumación ou unha incineración.A tumba se
consagraba co sacrificio dunha porca e unha vez sacrificada chamabase tres veces ao alma do difunto para que entrara na morada que se lle preparara.
Durante a ceremonia funeral realizabase un acto de purificación para as persoas que
estaran en contacto co cadáver. Antes da sepultura a tumba purificabase barriéndoa
ou limpándoa e despois empregando augua se limpaba as persoas que asistiran ao
funeral. Durante os nove días seguintes ao funeral, se realizaban ritos que finalizaban cunha comida e o sacrificio dun animal. Os alimentos e o sangue dos
animais sacrificados eran ofrecidos aos antepasados do difunto, os deuses Manes, e
ao individuo falecido para así divinizar a súa alma e situala xunto ás divinidades
protectoras da familia.
O tempo de luto para os familiares directos era de dez meses e no podían facer
festas nin utilizar adornos. VESTiARIO
Luto
.
Tanto en Grecia como en Roma, o decoroso nos trances luctuosos
radicaba en vestir a túnica dalgún cor escuro e sen cinturón. Os cabelos curtos
significaban luto na muller. Tamén existía unha variedade de toga para os funerais, a
pulla
ou
sordidata
, de cor escuro e que caracterizaba tamén aos
reos.
Sacrificios
....
Regístrate para leer el documento completo.