LITERATURA GALLEGA PORTUGUESA

No seculo XI chegou dende a provenza a moda de poetizar sobre o amor cortés a través dos peregrinos do camiño de Santiago .
A literatura mediaval é un conxunto de composicións que van dende oséculo XIII ao século XV e están xeralmente escritos en verso.
Nela se distinguen dous periodos:
- Idade de Ouro (s. XIII e primeira mitade do s XIV)
- De Decadencia (segunda mitade do s. XIV e maistodo o s. XV)
Na elaboración das cantigas interveñen:
- os trobadores (nobres que compoñian a letra e música)
- Os Xogrades ( interpretaban as cantigas)
- Os Menestreis (músicos e soldadeiras)
Ascantigas atópanse en pergamiños recopilados en códices e dividense en tres xéneros:
Cantigas de amor
- Cantigas de amigo
Cantigas de escarnio e maldecir.

Cantigas de amor:
Consistia en queunha voz poética masculina expresaba o seu amor a unha Muller.
Os recursos típicos de este tipo de cantiga son O dobre e o Mordobre.
Non tiñan estribillo ou refrán.

Cantigas de amigo:
Son deourixen autóctona e nelas a voz poética é unha doncela do pobo Baixo que expresa a sua pena de amor polo seu amigo ou amor que está ausente. As veces pode dirixirse a nai que pasa a ser a súaconfidente e a que toma as posicións de Prohibición, aviso, desconfianza...
A situación se desenvolve sempre nun marco relacionado coa natureza.
Se poden distinguir varios xéneros: Bailadas, de Romaría,Mariñas ou Barcarolas.
Os recursos típicos de este tipo de cantiga son paralelismos , leixaprén (encadenación de estrofas), refráns…

Cántigas de Escarnio e Maldicir:
E a cantiga mais antiga quese conserva (finais s. XII). Están inspiradas no sirventés moral da provenza e ten varios temas: a covardía, a pobreza na que caían algúns nobres, os vicios do clero... e tamén os xograres eran obxetode burla.
Nas cantigas de escarnio utilízanse a retranca e o dobre sentido ou ironía e nas de maldicir usan palabras directas, sen eufemismos.
As dúas adoitaban ser de mestría, con léxico...