Marie Curie

 Deixamos de temer a aquelo que se aprendeu a entender
Bequerel estudara os fenómenos da fluorescencia e fosforescencia, para o cal colocaba un cristal de Pechblenda, mineral que contiñauranio, enriba de una placa fotográfica envolta en papel negro y as expoñía ao sol. Cando desenvolvía a placa encontrábaa velada, feito que atribuía á fosforescencia do cristal. Os días seguintes non houbosol e deixou nun caixón a placa envolta con papel negro e coa sal de Uranio enriba. Cando sacou a placa fotográfica estaba velada, e non podía deberse á fosforescencia xa que non fora exposta ao sol.A única explicación era que a sal de uranio emitía unha radiación moi penetrante. El deixou de lado esa investigación,pero Pierre e eu tiñamos que saber de onde proviña aquela radiación. Pouco apouco fomos investigando. Démonos conta que a Pechblenda era moito mais radiactiva que o uranio puro. Polo que as radiacións non proviñan do uranio, senón doutros elementos que había nas sales minerais.Despois de catro anos traballando Pierre Curie e eu, Marie Curie, conseguimos illar e demostrar que o RADIO e o POLONIO existían, pero nunha pequena cantidade na Pechblenda. Foi un traballo custosoextraelos xa que había que separalos dos outros trinta elementos. Ademais de que eran laboratorios pobres e tivemos que traballar moito para poder ganarnos a vida e sacar a diante a nosa filla. Parapoder extraer aqueles novos elementos fixeran falta oito toneladas de pechblenda e simplemente illáramos tres décimas de gramo de cloruro de radio. Ademais se darnos conta sufriramos danos pola continuaexposición á radiación. Uns mais visibles, coma feridas, e outros non tanto. E posiblemente a radiación fora a causa do aborto que sufrín no mesmo ano no que Pierre e eu recibimos o Premio Nobel deFísica, 1903, converténdome así na primeira muller en recibir un Premio Nobel. Eu tamén cheguei a perder dez quilos e Pierre tiña episodios de dor e de fatiga o que lle obrigaban a gardar repouso....