Mierdita

-Eta hori izan zen gertatu zen guztia – esan zuen aitona Paulok.
-Kontatu berriz, mesedez – eskatu zion Angelak.
-Ongi, berriz kontatuko dut baina adi egon, azken aldia izango da eta.
Angela berenebarii deitzera joan zen, bere logelan zegoen, musika entzuten. Sartu egin zen eta konbentzitu egin zion aitonaren istorioa entzuteko. Lurrean jezarri ziren, Pauloren inguruan eta arreta handizentzun zuten historioa.
-Uda zen, hondartzan geunden Albert, Fabia eta ni. Zuen adina izango genuen 14-16 gutxi gorabehera. Kartetara jolasten ari ginen oso aspertuta eta bat batean esan zuen Albertekhondartzaren albo batean zeuden harri handi batzuk seinalatuz:
-Zergatik ez gara joaten hango harrietara jolastera?
Hori esan ondoren aitonari malko bat jausi zitzaion
-Zer gertatzen da aitona? –galdetu zuen Giovanik, Angelaren anaiak.
-Ezer ez, Albert, gogoratzen dudan bakoitzean … tristura eragiten dit.
-Zergatik?
-Bada, Albert 23 urterekin hil zen, auto istripu batean, berak gidatzenzuen eta ni, alboko jesarlekuan nengoen. Gau horretan asko edan zuen,etxera bueltatzen ari ginenean, ez zuen stop bat ikusi eta beste auto batekin talka egin zuen. Eta hori gertatu zen, baina nik bizirikjarraitu nuen. Baina istorioarekin jarraituko dut, nire lagun minak hori esatean, buruarekin baietz esan genuen eta harrietara abiatu ginen. Ordu erdi geroago han eserita geunden, koka-kola hotzbatzuk edaten eta proposatu genuen ezkutatzera jolastea. Ondo pasatzen hari geunden, nik harri baten atzean ezkutatuta eta Fabia hortik zegoen, Albert gu bilatzen hazi zen, niri harrapatu zidan adina ezgenuen Fabia aurkitzen. 10 minutu geroago zulo batean aurkitu genuen, orkatila harrapatuta zeukan. Zulotik atera genionean, orkatila birrinduta zeukan eta nik atera behar izan nion hondartzara. Parebat minututan orkatila hobeto zuen eta berriz sartu ginen harrietara, zuloa ikusteko. Zuloa oso handia zen, sartu ginenean ez zen ezer ikusten, dena beltza eta batzuetan harri eta estalaktita batzuk...