Mira la vida

Mira la vida como vuelve y te sorprende. Pídoche por favor que me queiras, me protexas e me respectes.
O teo papel coma marido, non é desafogarte coa túa muller. Eu valórote e daría a vida por ti.Fai xa un tempo, solo queriamos estar xuntos . Cando aínda os dous tiñamos traballo. Foi aí cando aprendín que as aparencias enganan.
Os dous traiamos cartos á casa e mercamos a casa do campo.Pensamos en ter fillos, pero…agora a nosa economía non é tan elevada e non penso que a nosa situación sexa a mais adecuada.
Botáronme da perruquería xa fai un ano e en catro meses e oito díaslevantáchesme a man vinte veces. Catorce delas acabaron na miña cara.
Día 18 de outubro, levántasme a man por negarme a cumprir o teu favor. Tes pernas para levantarte e collelo teu portátil. Intento dicircheque quero irme da casa e levantas a man. Acabáchesme collendo polos pelos. Fun a habitación e rompín a chorar.
Día 25 de outubro. Sentía medo, impotencia. Penso que non podería contigo, non teño asuficiente forza para enfrontarme a ti. En realidade non podo ir ó ximnasio, porque según ti non traio cartos e teño que cumprir coas tarefas da casa. É o meu deber.
Intento convencerme de que todoisto non vai a ir a máis, que solo tiveches un mal día.
Día 5 de novembro. Voume de compras coa miña nai, xa é vella. Comecei a contarlle o que pasaba e ela contoume unha historia que a ela lleacontecese no ano mil novecentos oitenta e dous.
Namorouse dun home, ela o recórdao cun físico impecable. Afirma que foi uns dos homes polos que máis sentira ata que comezou a faltarlle o respecto.Terminou por sacudila contra o chan.
Por sorte, ela xogaba coa vantaxe de que tiña a moita xente que lle apoiaba. Eu non.
Cheguei á casa,esnaquizada, derrubada, abraiada polo que me contara a miña nai.Non te limitas nin a preguntarme. Bótaste a durmir.
Cada vez pasabas máis de min. Apenas pisabas a casa.
Chegou o día da gran discusión, onte. Sacudíchesme, teño o corpo cheo de negróns....