Nova narrativa galega

A NOVA NARRATIVA GALEGA
A nova narrativa galega orixinouse entre 1950-60 con grandes cambios nas manifestacións artísticas, e marcou a evolución posterior. Neste contexto consolidase o marxismo eo existencialismo. E será o escritor e filósofo Jean Paul Sartre quen levara a cabo unha síntase entre ambas correntes defendendo a idea dunha literatura comprometida.
A NNG con propósito deadaptalo galego é a súa literatura as correntes máis modernas terá influencias de autores destacados do S.XX. O monologo interior, a descrición, o clima de irregularidade, o gusto pola narración obxectiva...O concepto de NNG é o dun movemento de renovación formal e temática de narrativa en galego que supuxo o emprego de modos narrativos modernos e innovadores do S.XX. E nela diferéncianse: A dáse deformación( 1954-1964) cunha temática marcada polo existencialismo, a fase de auxe(1964-1968) na cal se experimenta formal e temáticamente; e a fase de liquidación(1968 en diante).
As característicasdentro de NNG pasan a ser máis ben trazos recorrentes; o emprego de distintas técnicas narrativa, unha temática existencial, persoaxes convertidos en antiheroes, intemporalidade, espazos urbanos,ambientes oníricos e sobre todo unha visión pesimista desesperada probocada polo franquismo.
Os principais autores diste movemento foron Gonzalo Rodríguez, Xosé Luís Méndez Ferrín, Camilo González, MªXosé Queizán, Xohana Torres ou Carlos Casares.
Gonzalo Rodríguez aportou dúas obras que deron comezo a NNG, escritas na súa etapa de estudante de Dereito na USC, Nasce un árbore (1954) e Memorias detains(1956). Ámbalas dúas obras escritas en capítulos e con características evidentes de NNG, polo que son consideradas as primeiras obras do movemento.
Xosé Luís Méndez Ferrín é un autor bencoñecido pola súa gran apartación a literatura galega e que aporta tamén nesta ocasión una narrativa chea de constantes relacións entre realidade e fantástico, reconstrucións de pasadas mitolóxicos,...