Opera

6 .- EVOLUCIÓN POSTERIOR DA ÓPERA: Romanticismo.
6.1.- A ópera realista: O verismo: Verdi
O realismo da literatura romántica da época levaría hacia finais do XIX ao “verismo” (plasmación realista
do mundo sin idealizacións románticas). A música polo tanto debía estar enlazada co texto. De todo esto
compréndese que sexa a ópera o vehículo esencial para o desenvolvemento desta corriente. Aacción
transcurre en capas sociais baixas e argumentos levados ao límite con asesinatos, sangre e demáis
elementos realistas.
Unha das principais obras sería Cavallería Rusticana de Pietro Mascagni, obra un acto, que se desenvolve
nunha aldea Siciliana e que ten os celos como principal protagonista. Mistúranse esceas populares nunha
sucesión sin pausa. A música ríndese a representación. Xunto á Cavallería Rusticana d e Mascagni,
destacamos P agliacci d e Leoncavallo, obras tamén nun acto que suele representarse xunto á anterior
polas súas breves dimensións. Destacamos su aria “ vesti la giubba” o nde Plagiacci enfróntase ao seu
destino final coa pretensión de pór fin aos celos que o corroen como adorno, gritos e sollozos que fan
máis veraz a representación.
Verdi:
Verdi sitúase nointermedio entre bel canto e o Verismo, efectivamente toma unha postura intermedia
poñendo música a dous temas de Shakespeare: O tello e F alstaff ( as alegres comadres de Windsord).
Estas son a súas duas últimas óperas e teñen como finalidade unha búsqueda marcada dun novo
contínuo musical e unha nova realidade dramatico-musical.
Falouse moito da relación entre Verdi y Wagner naquel momento.Debemos dicir que tal relación non
existiu. Verdi optaba mellor por unha melodía clara e sinxela e un estilo cercano fronte á esaxeración de
Wagner.

6.2.- O drama musical: A obra de arte total: Wagner
El drama Musical:
Cara 1850 esboza esta nova teoría musical que da lugar á obra de arte total e á técnica do leit-motiv.
Desaparecen as separacións pouco a pouco frente á unidade musical quese vai construíndo en torno
ao que se denominou letit-motiv (motivo conductor). Éste fai referencia a unha idea musical que pode
definir a un persoaxe, a unha acción, a un estado anímico ou demáis condicionantes argumentales,
musicais ou psicolóxicos. En torno a estos leit- motiv vanse construíndo todo o texido musical sobre o
que as voces son comentaristas e un instrumento máis de todo oengranaxe.
El Der Ring des Nibelungen (El anillo de los Nibelungos) é un conxunto de catro grandes dramas musicais
que funden as súas raices na tradición mitolóxica xermánica en torno ao roubo de ouro que sustenta o
poder dos deuses e dos homes.
As relacións entre homes, deuses, xigantes, ananos nibelungos mistúranse de tal maneira que levan á
consecución final do triunfo do humano sobre osobrenatural. E l Anillo c omponse das seguintes obras:
El oro del Ring, La Walkyria, Sigfrido y el Ocaso de los Dioses. Cada unha delas é representada en día
a aparte no teatro mandado construir para él polo rei Luis II de Baviera na cidade alemana de Beyreut
e supoñen unha combinación de leit-motiv de dimensións espectaculares. Non se trata xa de ópera se
non de algo máis, por eso a denominación deDrama musical aplicado a este tipo de obras.
Wagner bebe de Beethoven e desexa aplicar a densidade do sinfonismo de aquel na creación das súas
obras. Igualmente ten referencias ao drama clásico grego. Naquel era o coro ó encargado de comentar
a acción. Agora ese papel teno a orquestra, a cal é a que leva en todo momento o protagonismo da obra.
Outras obras de Wagner posteriores son: LosMaestros Cantores, Tristan e Isolda y Parsifal. Estas dúas
últimas o cume creativo do autor e supuxeron un arranque para as novas tendencias musicais que
marcarán o século XX.
Na súa última obra, P arsifal, W agner pensa nun festival sacro-musical, combinando unha celebración
relixiosa no so dunha ópera alcanzando a idea de rendención cristiá, o que lle trouxo a enemistade co
seu fiel amigo ata...