Oscar Wild

Oscar Wilde

Duch z Kettterwilu. Zbrodnia Artura Saville’a
Na podstawie przekładu R. Centnerszwerowej

DUCH Z KENTERWILU (UPIÓR RODU CANTERVILLE’ÓW)
Materialistyczno–idealistyczna opowieść

I
Gdy rozeszła się wieść, Ŝe minister amerykański, pan Hiram B. Otis, kupuje Zamek Kenterwilski, ostrzegano go powszechnie, aby nie popełniał szaleństwa, nie ulegało bowiem wątpliwości, Ŝe w zamkustraszy. Sam zresztą lord Kenterwil, człowiek o niezmiernie subtelnym poczuciu honoru, uwaŜał za swój obowiązek wspomnieć o tym fakcie panu Otisowi podczas ostatecznych układów o kupno. — Nie chcieliśmy mieszkać w zamku od czasu, kiedy cioteczna babka moja, wdowa po księciu Boltonie, dostała ataku z przeraŜenia, ujrzawszy w lustrze, w chwili kiedy przebierała się do obiadu, dwie ręce kościotrupa naswoich ramionach. Po ataku tym nigdy juŜ w zupełności nie przyszła do siebie. Czuję się teŜ w obowiązku powiedzieć panu, Ŝe kilku Ŝyjących członków naszej rodziny, a takŜe rektor naszej parafii, wielebny Augustus Dampier, członek Kolegium Królewskiego w Cambridge, na własne oczy oglądali ducha. Po nieszczęśliwym owym wypadku z księŜną nie chciał pozostać u nas Ŝaden z młodszych naszych słuŜących,a lady Kenterwil nie sypiała po nocach z powodu tajemniczych szmerów, dochodzących z korytarza i biblioteki. — Mylordzie — odparł minister — nabywam umeblowanie i ducha w cenie kupna. Przybywam z nowoczesnego kraju, gdzie mamy wszystko, co moŜna nabyć za pieniądze, a wobec zastępów naszych dzielnych chłopców, wywracających do góry nogami porządek Starego Świata i zabierających wam najlepsze waszeaktorki i prymadonny, pewien jestem, Ŝe gdyby w Europie istniało rzeczywiście coś takiego jak duchy, mielibyśmy je od dawna w jednym z naszych muzeów publicznych, albo teŜ oprowadzalibyśmy je na pokaz po ulicach. — Obawiam się, Ŝe duchy istnieją — rzekł lord Kenterwil z uśmiechem — mimo iŜ mogły one oprzeć się ponętnym propozycjom Waszych przedsiębiorczych impresariów. Od trzystu lat juŜ, ściślejbiorąc od 1548 roku, znany jest fakt, Ŝe duch ukazuje się stale przed śmiercią kaŜdego z członków naszego rodu. — To zupełnie jak doktor domowy. Zapewniam pana, mylordzie, Ŝe nie ma Ŝadnych duchów; nie przypuszczam, aby prawa natury miały być przeistaczane dla arystokracji angielskiej. — Widzę, Ŝe jesteście w Ameryce bardzo trzeźwi — odparł lord Kenterwil, który niezupełnie zrozumiał ostatniezdanie pana Otisa — jeśli zatem nie ma pan nic przeciwko duchowi w domu, wszystko jest w porządku. Proszę tylko pamiętać, Ŝe ostrzegłem pana. W parę tygodni po tej rozmowie umowa została zawarta i, po skończonym sezonie w Londynie, minister wraz z rodziną przenieśli się do Kenterwilu. Pani Otisowa, która, jako panna Lukrecja R. Toppan z 53–ej ulicy Zachodniej, słynęła jako piękność nowojorska, byłaobecnie przystojną damą w średnim wieku, o pięknych oczach i wspaniałym profilu. Amerykańskie panie miewają zwyczaj, po wyjeździe z rodzinnego kraju, przybierania pozy chronicznej słabowitości, przypuszczając zapewne, Ŝe jest to cecha europejskiego wydelikacenia. Pani Otisowa nie popełniła wszakŜe tego błędu. Posiadała silny, zdrowy organizm i niespoŜyty zapas energii Ŝywotnej. Pod wielomawzględami była zupełną Angielką i mogła słuŜyć jako typowy przykład faktu, Ŝe Amerykanie i Anglicy mają wszystkie cechy wspólne, z wyjątkiem języka. Najstarszy syn jej, któremu rodzice, w przystępie patriotyzmu, nadali imię Waszyngton, czego nigdy nie przestał Ŝałować, był jasnowłosym, dość przystojnym młodym człowiekiem, który uwaŜał się za powołanego do amerykańskiej słuŜby dyplomatycznej, poniewaŜ przeztrzy sezony z rzędu prowadził kadryla niemieckiego w kasynie Newportu, i nawet w Londynie znany był jako doskonały tancerz. Jedyną jego słabością były gardenie i herbarze. Poza tym był nadzwyczaj rozsądny. Panna Wirginia E. Otisówna była piętnastoletnią panienką, wysmukłą i zręczną jak młody faun. Wielkie niebieskie jej oczy patrzyły w świat śmiało i swobodnie. Była skończoną amazonką i...