Oso polar

Phipps foi o primeiro a describir este animal como especie distinta: Thalarctos maritimus (Phipps, 1774). Outros nomes xenéricos foron despois propostos, tales como Thalassarctos, Thalarctos e tamén Thalatarctos. Tendo como base feitos relativos ao cruzamento de osos pardos con osos polares, en xardíns zoolóxicos, estabeleceuse o nome Ursus (Thalarctos) maritimus para esta especie. Máis tarde,debido a interpretacións paleontolóxicas e evolutivas, foi proposta por Kurtén (1964), a integración de Phipps (1774), como a autoridade da especie. Finalmente, o nome Ursus maritimus pasou a ser utilizado até os nosos días, debido a promoción feita por Harrington (1966), Manning (1971) e Wilson (1976) [2].

Pénsase que os procionídeos e os úrsidos se ramificaron hai preto de 30 millóns de anos. Ooso de óculos formou unha rama á parte en torno a 13 millóns de anos atrás. As seis especies actuais do xénero Ursus orixináronse hai uns 6 millóns de anos. O oso pardo e o oso polar diverxeron dun ancestro común hai cerca de 2 millóns de anos e o cruzamento entre as dúas especies xera descendentes fértiles. A perda de dentes molares típicos do oso pardo deuse hai 10 ou 20 mil anos. O feito dexerar híbridos fértiles pode levar á conclusión de que o oso polar é unha subespecie do oso pardo.

A maioría dos cientistas non recoñece subespecies de oso polar. O IUCN/SSC Polar Bear Specialist Group (PBSG) contabiliza 20 grupos poboacionais, en canto que outros científicos apuntan aos seis grupos seguintes:

Mar de Chukchi, Illa de Wranxel Island e Alaska ocidental.
Mar de BeaufortArquipélago Ártico Canadense
Groenlandia
Terra de Spitzberxen-Franz Josef
Siberia
Algunhas fontes citan estas dúas subespecies:

Ursus maritimus maritimus
Ursus maritimus marinus
Aparencia[editar | editar a fonte]
Os machos desta especie pesan preto de 600 kg, mais poden atinxir 800 kg, e miden até 2,60 m. As femias son de media bastante menores, con 200 a 300 kg de peso e 2,10 m de cumprimento.Ao nacer o fillote ten 0,6 a 0,7 kg. A capa de graxa subcutánea pode chegar a un espesor de 15 cm.

Todo o seu corpo está adaptado para o mellor desenvolvemento na auga e para o frío. Tanto as orellas como os ollos son pequenos e arredondados. As patas dianteiras son largas para facilitar a natación e o mergullo e as patas posteriores teñen 5 dedos. O cranio e o pescozo son alongados. Non haiboza sobre os ombros. Todas esas adaptacións proporciónanlles un maior hidrodinamismo que facilita a natación. As plantas dos pés teñen papilas que facilitan camiñar sobre o xeo.

A pelaxe dos osos polares é branca e cobre todo o corpo, inclusive a planta das patas, como illamento do frío. Componse dunha densa capa de subpelo (cerca de 5 cm de comprimento) e unha capa de pelos externos (15 cm). Opelo individual é transparente e oco, mais non presenta propiedades de fibra óptica, como afirma unha lenda urbana. No verán a pelaxe tórnase amarelada, talvez debido á oxidación producida polo sol. Ao contrario dos demais mamíferos árticos, os osos polares non sofren proceso de muda estacional. Os pelos nas solas das patas son duros e proporcionan excelente illamento térmico e tracción sobre aneve. O illamento térmico proporcionado pola pelaxe xeral é tan eficiente que torna o animal practicamente invisíbel a detectores infravermellos. Por riba dos 10 °C, con todo, isto pode levar ao sobrequecemento do animal. Outra característica de súa pelaxe é non reflectir a luz ultravioleta.

Algúns animais cautivos, expostos a climas quentes e húmidos, desenvolven unha cor verde grazas a algasque crecen nos seus pelos ocos. Tales algas non son nocivas para o animal e son eliminadas con baños de auga oxixenada ou sal.

Distribución[editar | editar a fonte]

Unha femia e un fillote en Svalbard, territorio da Noruega.
O oso polar é un animal do hemisferio norte que habita o círculo polar ártico. Pódese atopar en Alaska, no Canadá, na Groenlandia, na Rusia e no arquipélago noruegués...