Pel de lobo

Pel de lobo
Xosé era un rapaz de 17 anos que vivía no val xunto ao seu pai, Fulxencio Nóvoa, un excelente cazador de lobos, e o seu can Bal.
Unha noite chegou ao val un señor chamado Oreste Mor que viña dende O Incio, unha viliña de Lugo. Oreste pediulle a Fulxencio que lles axudase a el e ao resto do pobo a matar a unha manda de lobos que ese ano campaba polo Inicio e en especial a un loboxigantesco que xa se comera varias persoas. Á
mañá seguinte os 3 emprenderon o camiño cara a O Inicio e chegaron alí de madrugada. Esa mesma noite coñeceron a Rosa dos Chantos (un hermafrodita que en ocasións se cría muller e en ocasións home) e advertiulle que os lobos de alí tiñan axuda. Pasaron a noite na casa de Oreste, cando estaban todos durmidos os cans da aldea comezaron a ladrar, Xoséespertouse primeiro, o seu pai despois; na rúa estaba a nevar, a burra na que chegaran ao pobo orneaba sen parar. Miraron pola fiestra e a rúa estaba chea de lobos que se abalanzaron sobre a mula e un can. Ao día seguinte Xosé volveu asomarse á fiestra e viu un enorme lobo negro que o miraba con ollos moi humanos, cando foi a coller o seu rifle o lobo escapou. O rapaz saíu e seguiu as pegadas daquelanimal ata que se perderon nun lugar onde a neve se derretera. Máis tarde foron á casa do home que lles mandou chamar, Eduardo Vázquez-Queipo. O home tiña dúas fillas e un fillo, as nenas eran moi distintas entre elas. A maior, Ana, era moi morena de ollos negros e Aurora era loura con ollos azuis. Á hora da comida Francisco, o fillo menor de Eduardo contoulles aos recén chegados cazadores ashistorias que se contaban no pobo referidas ao gran lobo; moita xente pensaba que o lobo en realidade era un home e mesmo afirmaban telo visto camiñar a dúas patas, pero o seu pai mandouno calar. Pola tarde saíron ao bosque seguindo pegadas de lobos e despois falaron con Rosa Dos Chantos que seguía dicindo que alguén guiaba aos lobos. Tamén falou con Aurora, que pensaba que todo o que dicían sobre olobo era mentira. Máis tarde o rapaz foi á palleira onde o sorprendeu Ana, dicía que vira ao lobo e intentou asustalo, bicouno na boca e saiu a correr. Pasou outro día e seguían coa busca do lobo polo bosque, viron unhas pegadas enormes e seguíronas ata que se perderon y no viron máis que unhas pegadas humanas de pés descalzos. Ese mediodía acudiu a xantar á casa de Vázquez−Queipo o cura do poboque prometeu que o domingo na misa pediría á xente que se unira en una montería. Ó final da cea Ana e o cura acabaron discutindo. Ela defendía aos lobos e culpaba aos homes e aos cans de odialos porque son ceibes e fan o que queren. Cando Xosé espertou, mirou pola fiestra e viu un grande lobo branco mirándoo con tristísimos ollos azules. Iniciaron la busca de novo, mataron dous lobos e vironalgúns máis pero nin rastro do lobo grande ata que apareceu e dunha poutada tombou a Fulxencio e lanzouse enriba del, Xosé disparoulle varias veces pero as balas non lle atravesaban a pel, logo o lobo fuxiu pero os dous homes non se deron por vencidos e foron detrás del. Só encontraron unhas roupas de muller. Pola noite do día seguinte dispuxeron un cebo na aldea e todos os homes encontrábanseagachados. Xosé estaba agachado cun grupo de xente mentres
unha vella contaba unha historia:
Había moitos anos había na bisbarra un lobo chamado o lobo dá xente que comía carne humana, todos os cazadores intentaran matalo sen éxito. Un día un matrimonio volvía a casa dende un pobo próximo cando o marido se decatou de que se deixara algo e pediu á muller que continuara soa ata casa. Deu unha aguilloadapara que lla cravase ao lobo se se aparecía e así pasou, a muller feriu ao lobo pero este esgazoulle a súa camisa vermella. Chegou a muller á casa, e despois dun anaco o seu marido, ela contoulle o sucedido e o contestou que non se preocupase que iso non pasaría máis, entón foi cando a muller viu un anaco de fibra vermella nos dentes do seu home.
A muller dicía que os lobos xigantes érano porque...