Pensamientos

Deitárase o sofá, colocado as pernas, o copo en si por todo él, non tiña onde sentarme. Nese intre notei o tacto humano sobre a miña pel. Estabamos asoscuras, non o vin pero soupen de seguido que a súa man tiraba do meu brazo. Casi esixindome que baixara, colocada de xeonlloS sobre o chan. Estabamos calados.En toda a sala soamente se oía a vella radio escupindo cancións sen sentido, que nalgún momento os dous chegmos a cantar. O resto, todo silencio, pero a súaboca murmura baixo un bícame con coidado, e case sen darme conta obedecino como se estubese obrigada. Deixándome levar, botei a man ao seu pescozo e noteillosuave, coidei miralo aos ollos e noteinos un tanto confundidos. Estabamos desexando que pasara, pero a vez, eso xamais debeu ocorrer.
A súa man pasou do meubrazo, ao resto do meu corpo. E a miña pasou do seu pescozo, a rozar o seu pelo, suave, case máis suave que a súa pel. Deixei de bicalo por in intre e xustonese momento, predeuse a luz do corredor. Vin a súa mirada perdida. El sabía que se estaba equivocando, pero nunca marchou daquel lugar. A música soaba.Toquei o seu corazón. Demasiado confundido, non podía bicalo nese momento, díxenllo, sonriu.
Había moita, demasiada presión na sala. Suficiente para que osdous acabasemos co medo dunha vez por todas, e fixeramos o que desexavamos dende o principio...
Agora encontrase só, agora ten medo. Está tremendo. Ten frío.Sinto pena por non poder acompañalo, conformome con decirlle algunha palabra agarimosa sabendo que necesito del. E que as veces, él, necesita de min.