poemas gallegos

NOUTURNIO
Da aldea lexana fumegan as tellas; 
detrás dos petoutos vai póndose o sol; 
retornan prós eidos coa noite as ovellas 
tiscando nas beiras o céspede mol.
Un vello, arrimado nun pau desanguiño, 
o monte atravesa de cara ó pinar.
Vai canso; unha pedra topou no camiño 
e nela sentouse pra folgos tomar.
-¡Ai! dixo, ¡que triste, 
que triste que estou! 
I on sapo que oía repuxo:-¡Cro, cro!
¡As ánemas tocan!...Tal noite com’ esta
queimóuseme a casa, morreume a muller;
ardeume a xugada na corte i a besta,
na terra a semente botouse a perder.
Vendín pros trabucos bacelos ehortas 
e vou polo mundo de entón a pedir;
mais cando non topo pecháda-las portas,
os cas sáienme a elas e fanme fuxir.
Canta, sapo, canta:
ti i ei ¡somos dous!...
I o sapo, choroso, 
Cantaba:-¡Cro, cro!
Soliños estamos antrambos na terra, 
mais nela un buraco ti alcontras i eu non.
A ti non te morden os ventos da serra 
i a min as entranas i os ósos me ron.
Ti, nado nos montes, nosmontes esperas, 
decote cantando, teu térmeno ver; 
eu, nado entre os homes, dormento entre as feras,
e morte non acho, si quero morrer.
Xa tocan... Recemos,
¡que dicen que hai Dios!...-
El rezai o sapo 
cantaba -¡Cro, cro!
A noite cerraba, i o raio da lúa 
nas lívidas cumes comenza a brilar; 
curisco que tolle nos álbores brúa 
i escóitase ó lexos o lobo ouvear.
O probe do vello, cosanos cangado, 
erguese da pedra i o pau recadou; 
virou para os ceos o puño pechado 
e cara ós touzales rosmando marchou...
Cos ollos seguíndoo 
na escura extensión,
o sapo quedouse
cantando:-¡Cro, cro!



Curros Enríquez é un poeta a favor da clase máis desfavorecida e a súa poesía está moi implicada nos temas socias e cívicos como é o caso de Nouturnio, un poema da obra Aires damiña terra. Neste poema faláse das penurias dun pobre labrego que cos anos perdeu todo, como a súa muller , é como una critica ou denuncia contra os poderes terrais como divinos, xa que estes foron a...