Primeiros vestixios do galego xuridico

A PROSA TABELIÓNICA MEDIEVAL
Como ben sabemos o idioma galego pertence á familia das linguas románicas, resultantes da evolución do latín que introduciran os romanos no noroeste da PenínsulaIbérica. A partires do século IX xa podemos considerar a existencia en Galicia de dúas linguas ben diferenciadas: o latín e o galego.
O fío deste feito, resulta inevitable falar dos primeiros documentos nonliterarios en lingua galega, onde atopamos Noticia de Torto (1211) e o Testamento de Afonso II de Portugal (1214), exemplos claros da denominada “prosa tabeliónica medieval”, que se remonta ós iniciosdo século XIII, coincidindo co inicio do período de maior auxe da literatura galega.
As orixes da prosa tabeliónica responden a unha herdanza da Roma Imperial, posto que o “tabelión” era unantecedente romano dos notarios actuais, é dicir un funcionario da administración do Imperio Romano, cuxas labores consistían en redactar actas xurídicas e convenios entre partes, era o técnico competente enaspectos de dereito e no referido ó estado civil das persoas, e as súas labouras chegaban á redacción de documentos relativos á actividade privada ou, inclusive ofrecía asesoramento xurídicoredactando escritos e documentos.
Coa fin do Imperio Romano, a figura dos tabelións converxe cos tabularii, outros funcionarios encargados de facer a lista de impostos, recibir as declaracións de nacementos emáis o relativo ó estado civil das persoas, e a súa presenza vai en continua decadencia, até o seu renacemento no século XII, aparellado ós avances en economía e dereito. Esta confluencia á que sefai referencia, atribúese a unha confusión intencionada do insigne xurista Accursio nas súas glosas, e como consecuencia, axiña outros xuristas comezaron a empregar ambas formas como sinónimas.
O usoda palabra notario nesa época aplicábase fundamentalmente ós notarios da igrexa, que evidentemente eran moito máis comúns que os outros, polo que o nome pasou xa no século XIII a designar ós...