SISTEMAS DE SIGNOS MANUAIS E SISTEMAS DE SIGNOS GRÁFICOS: CARACTERÍSTICAS E CRITERIOS PARA SEU USO Cap.2 - C. Rosell e C. Basil (1998)

SISTEMAS DE SIGNOS MANUAIS E SISTEMAS DE SIGNOS GRÁFICOS: CARACTERÍSTICAS E CRITERIOS PARA SEU USO
Cap.2 - C. Rosell e C. Basil (1998)



Axudas técnicas : a partir dos anos 1970 grande avance.
Os sist.de signos, en principio para non oíntes, ábrense á xente con outras problemáticas (afasia, disc.motora, retraso mental e autismo)
Grande parte dos países europeos adoptaron xa o uso decatro sistemas: Sistema Pictográfico Comunicativo, Pictogram Idiogram Comunicatio, Rebus, Bliss.
Algúns países, como Holanda, teñen sistemas propios



Os que non requiren ningún instrumento ou axuda técnica (fala, mímica)

- Xestos de uso común: importantes nas etapas principais de intervención (sinalar cousas, asentir coa cabeza...)

- Xestos idiosincráticos: as persoas con problemascomunicativos desenvolven un conxuntos de xestos propios que lles ssirven para comunicarse coa familia. Utilidade para modelar linguaxe.

- Códigos xestuais: sistemas moi básicos creados especificamente con finalidade educativa (ex: código Amer-ind, basado no sistema universal de comunciación dos indios americanos)

- Linguaxes de signos manuais: complexos e eficaces, equiparables ao sistemafalado. Teñen estructura gramatical e sintáctica propia.

Linguas de signos
É unha modalidade non vocal da linguaxe humana, empregada por persoas xordas, con estructuras sintáctica e organizativa propia. Un mesmo signo pode ter distinto significado segundo a expresión facial ou os movementos da boca.
Hai distintas linguas de signos segundo o país.

Sistemas de signos ou linguaxespedagóxicos
Xurden a partir das linguas de signos das persoa non oíntes, pero empregan a gramática e a sintaxe propias da língua oral.
- Comunicación bimodal: dous tipos (1)emprega a canle oral-auditiva, e a modalidade de signos manuais. Utilízase sobre todo con xente con déficit auditivo, como facilitador da liguaxe oral, así como para facilitar o intercambio comunicativo entre persoas con déficitauditivo e interlocutores oíntes. (2) parten do bimodal pero están diseñados para persoas con retraso mental grave, autismo,... Un dos seus obxectivos é facilitar a comprensión da fala, polo que as palabras se acompañan do signo correspondente, sen que sexa preciso signar tódalas palabras.

- Vocabulario Makaton: Empregado con xente con retraso mental e con plurideficiencia.
Consta dunvocabulario básico reducido, que se vai completando segundo a capacidade da persoa que o use. Organízase en 8 etapas, e cada unha destas ten 35-40 palabras novas. O vocabulario personalízase segundo as necesidades. Combínanse xestos ou signos manuais coa linguaxe oral.

- Comunicación total: Schaeffer e colaboradores (1980). Obxectivo: establecer ou incrementar a comunicación en persoas con gravestrastornos de comunicación. Fundaméntase no modelado das mans, polo que é preciso que as persoas acpten o contacto físico.




Signos tanxibles: obxectos que representan a un todo que se quere comunicar ( ex: un coxín para indicar que quere durmir, un coche de xoguete para indicar que quere viaxar...)
Signos gráficos: impresión que soe ir acompañada da palabra escrita correspondente. Poden sermáis ou menos icónicos (máis pictográfico ou máis ideográfico)

Imaxes (fotografías ou debuxos fotográficos)
Son os signos máis icónicos, e supónselle maior comprensión por partde das persoas con menor nivel cognitivo. Aínda que esto non sempre é así, xa que hai determinadas características das imaxes que as poden tornar complexas de entender.

Sistemas pictográficos
Debuxos lineais máissimples que as fotos, pero moi icónicos. Fáciles de comprender e memorizar.

-Sistemas pictográfico de comunicación (SPC)
O máis empregado en España. Ten arredor de 3000 signos. O seu uso está indicado para diferentes grupos de idade e de discapacidade (persoas con diminución física, atraso mental, autismo, atraso no desenvolve-mento do fala, etc.).
Os signos preséntanse divididos en seis...