Tecnologia

o maniqui













PERSONAXES:



-Maria

-Empregada



-Maniquí

-Mamá





























I - Na Rúa



(Maria camiña polabeirarrúa vendo os aparadores das tendas).

Maria: (triste) ¡Síntome tan soa!? Como é posible que non teña ningunha

amiga?Non teño a ninguén con quen saír? nin con quen falar.

(Detense fronteao aparador dunha tenda de antigüidades, onde observa un

maniquí)

Maria: ¡Que fermoso maniquí!Nunca vira un así? feito de arame? ¡e ten pedras de

cristal! (coloca as súas mans sobre o vidrodo aparador para velo detidamente)

entrarei a velo de cerca? total? non teño nada que facer.

(Maria entra á tenda, e achégase ao maniquí. A empregada achégaselle)

Empregada: É lindo? verdade?Maria: Se, gústome desde que o vin.

Empregada: Este é un maniquí ... moi especial.

Maria: Por que?

Empregada: Porque fala.

Maria: ¡Que!

Empregada: Estou chanceando?pero se che gusta?canto me dás polo?

Maria: Canto costa?


Empregada: Canto diñeiro tes?

Maria: Só?

Empregada: Dáme o que teñas? non fagas preguntas e lévacho.

Maria: Estas segura?

Empregada: ¡Sinpreguntas!

Maria:(estende a súa man e págalle) Ben

Empregada: É todo teu? apresúrache porque teño que pechar.

Maria: ¡Grazas!

(Maria toma o maniquí, sae da tenda, e feliz vaise camiñando)II - Na Casa de Maria


(Maria atópase no seu recamara observando o maniquí)

Maria: ¡Es tan bonito? ojala e de verdade puideses falar!.

(Maria dáse a volta para sentarse sobre acama)

Maniquí: Son bonita? non bonito.

Maria: (volteando cara á porta) Es a túa mama?

Maniquí: Aquí só estamos ti e eu.

Maria: (sorprendida) ¡Por todos os ceos!De verdade podes falar?.Oume estou

volvendo tola?

Maniquí: Non se por que che sorprendes? se xa o sabias.¡Ela díxocho!.


Maria: ¡Si!Pero tamén dixo que estaba bromenado.


Maniquí: Era o único xeito de que me...