tema 2 sociolinguista

2.- Historia da normativización: a construción da variedade estándar. Interferencias e destitucións da norma.
Para ser un instrumento útil e eficaz para a sociedade, un idioma precisa a fixacióndunha variedade unificada común a todos os seus falantes, unha variedade que sirva de modelo de vehículo para a comunicación formal. O proceso mediante o cal se elabora esta variedade denominasenormativización ou estandarización.
Algunhas linguas do noso contorno (español, francés, portugués...) levaron a cabo este proceso dende os séculos XVI e XVII, pero o galego, debida á situación subordinadaque vivía nese período histórico, quedou á marxe dese proceso. So cando comezou a recuperación como lingua de cultura foi que inicio o proceso de normativización, con moito retraso respecto daslinguas románicas máis próximas. A construción dunha variedade estándar é un proceso longo e laborioso, ao redar do cal xorden frecuentes polémicas. Os primeiros pasos consisten na fixación dunha variedadecomún e a elaboración de gramáticas e dicionarios.
Sinalamos 4 etapas de normativización:
1º Galego popularízante: (ata fins do XIX) non había intención normativizadora, so Pondal viu a súanecesidade, utilizan o galego oral no rexistro popular, cheo de vulgarismos e dialectismos.
2º Galego diferenciador: (ata 1936). Os autores precisan dunha normativización e inclínanse por un modelodiferencialista, que marque distancias co castelán. Características:
atopar un galego supradialectal
eliminar castelanismos
modelo culto o portugués
3º Galego protoéstandar: (ata fins do 70) conciéncianse danecesidade dunha lingua culta que respalde a normalización do galego. Faise unha simplicación ortográfica (eliminan apóstrofos, guións...)
4º Galego estándar: (ata actualidade) atópanse soluciónsapropiadas para as interferencias e desviacións anteriores. No 1982 a RAG e o ILG aprobaron as normas ortográficas e morfolóxicas do idioma galego, levemente reformadas no 2003.
As interferencias son...