A ÉPICA LATINA

TEMA III: A POESÍA LÍRICA
Agrúpanse neste xénero todas as composicións poéticas que expresan emocións e
sentimentos, e teñen un enfoque persoal e subxectivo.
Caracterizase pola musicalidade eexpresión de sentimientos e emocións personais
moi variados, desde o más dóce amor hasta o odio máis enconado; a utilización de
metros, formas e contidos moi variados sempre en composiciones breves;estaba
destinada a ser leída, senón a ser recitada ante un público por un individuo illado ou un
coro con acompañamiento de algún instrumento musical.
No ámbito cultural grego, o vocablo "lírica"designa a poesía cantada ao son da lira (ou
calquera outro instrumento de corda similar).Aínda se poden percibir nos nomes das
composicións poéticas as reminiscencias musicais do inicio: balada, debailare ('bailar');
soneto, de sonitus (`son', `nota musical'); oda, de odé ('canción'); salmo, de psalmus
('música de arpa')...
As primeiras manifestacións líricas en latín son o Himno dos Salios(Carmen
Saliorum), os sacerdotes saltadores de Marte, e o Himno dos irmáns Arvales (Carmen
fratrum Arvalium), sacerdotes da divindade agrícola Dea Día.
Ademais destes testemuños da lírica coralarcaica, a poesía lírica de estilo helenístico
introduciuse en Roma no século II a.C., e os primeiros poetas líricos pertencen xa ó
circulo de Quinto Lutacio Cátulo (150-87 a.C.), que cultiva o xénerolírico chamado
epigrama erótico, imitando os poetas gregos alexandrinos. Son poemas breves que
expresan con grande agudeza un só pensamento principal. Destacan ademais de Lutacio,
Porcio Licino eValerio Edituo. Non conservamos a penas nada deles.
A seguinte xeración de poetas, na primeira metade do século I a.C., recibe o nome de
poetae novi ou neoteroi (neotéricos), segundo expresións acuñadaspor Cicerón. As
súas composicións son breves, de gran perfección técnica e beleza formal e estilística.
Son exemplo da máxima alexandrina da “arte pola arte”.
Destaca entre outros Licinio Calvo...