O Ollo De Vidro

 

Un
 ollo
 de
 vidro.
 Memorias
 d'un
 esquelete
 

 

Leutor:
 

C
 

erto
 día
 fitoume
 unha
 vaca.
 ¿Que
 coidará
 de
 min?,
 pensei
 eu;
 e
 naquel
 intre
 a
 vaca
 baixou
 a
 
testa
 e
 sigueu
 comendo
 na
 herba.
 Agora
 xa
 sei
 que
 a
 vaca
 somentes
 dixo:
 
—Bo,
 total
 un
 home
 con anteollos.
 
E
 ó
 mellor
 eu
 non
 son
 máis
 que
 o
 que
 coidou
 a
 vaca.
 Velaí
 a
 ledicia
 de
 pensar
 
que
  cando
  a
  miña
  calivera
  estea
  ó
  descuberto
  xa
  non
  poderá
  xuzgarme
 
ningunha
 vaca.
 
A
 morte
 non
 me
 arrepía
 e
 o
 mal
 que
 desexo
 ó
 meu
 nemigo
 é
 que
 viva
 até 
sobrevivirse.
 
Eu
 son
 dos
 que
 estruchan
 a
 cara
 pra
 apalpa-­‐la
 propia
 calivera
 e
 non
 fuxo
 dos
 
cimeterios
 endexamais.
 

Tanto
  é
  así
  que
  teño
  un
  amigo
  enterrador
  nun
  cimeterio
  de
  cibdade.
  Iste
 
meu
  amigo
  non
  é,
  de
  certo,
  amigo
  meu;
  é
  somentes
  un
 ouxeto
  de
 
esperencia,
  un
  coelliño
  de
  Indias.
  Un
  enterrador
  sabe
  sempre
  moitas
  cousas
  e
  cóntaas
  con
 
humorismo.
  Un
  enterrador
  de
  cibdade
  que
  dispe
  e
  descalza
  ós
  mortos
  pra
  surti-­‐las
  tendas
  de
 
roupa
 vella,
 ten
 de
 sere
 home
 que
 lle
 cómpre
 a
 un humorista.
 Un
 enterrador
 que
 saca
 boa
 soldada
 
co
 ouro
 dos
 dentes
 das
 caliveras
 tiña
 de
 sere
 meu
 amigo.
 
Iste
 enterrador
 tense
 por
 home
 de
 ben
 e
 cóntame
 cousas
 tráxicas
 que
 fan
 rir
 e
 cóntame
 cousas
 de
 
rir
 que
 arrepían,
 e
 coas
 sorpresas
 da
 súa
 conversa
 fuxen
 as horas
 sen
 decatarme.
 
Boeno;
 o
 conto
 foi
 que
 un
 día
 collín
 o
 camiño
 do
 cimeterio
 e
 atopei
 ó
 enterrador
 un
 pouquiño
 non
 
sei
  cómo,
  e
  dispois
  de
  falarmos
  moito
  díxome
  que
  tiña
  de
  contarme
  en
  segredo
  unha
  cousa,
 
sempre
 que
 eu
 fose
 home
 de
 ben
 e
 amigo leal.
 Eu
 fiquei
 un
 pouco
 encorado
 polo
 medo
 á
 sorpresa
 
descoñecida
 e,
 dispois
 de
 collerme
 polo
 ombreiro
 e
 arrechegarme
 os
 seus
 beizos
 podres
 á
 miña
 
orella,
 díxome
 paseniñamente:
 
—¡Atopei
 uns
 papeles
 nunha
 caixa…!
 Nunha
 caixa
 que
 non
 sei
 de
 quen
 sería.
 O
 esquelete tiña
 na
 
calivera
 un
 ollo
 de
 vidro
 que
 me
 fitaba
 con
 senreira.
 
E
  o
  enterrador
  sacou
  de
  a
  rentes
  do
  coiro
  uns
  papeles
  enrugados.
  O
  enterrador
  non
  sabía
  ler
  e
 
doumos
 a
 min
 pra
 que
 llos
 lese.
 Eran
 cachos
 de
 periódico,
 papeles
 de
 fumar...
 todos numerados,
 e
 
no
 primeiro
 campaban
 istas
 verbas:
 "Memorias
 dun
 esquelete".
 
Aquela
 letra
 era
 traballosa
 de
 ler
 i
 estaba
 feita
 cun
 garabullo.
 
Cando
  rematei
  a
  leutura
  xa
  escomenzara
  o
  antre
  fusco
  e
  lusco
  e
  o
  enterrador,
  moi
  amocado,
 
xurou
 que
 se
 non
 fose
 por
 Deus íñase
 ó
 esquelete
 i
 escacháballe
 a
 calivera
 cun
 sacho.
 
Despedinme
  dil
  e
  cando
  xa
  iña
  pola
  estrada,
  camiño
  da
  cibdade,
  oín
  que
  me
  chamaba
  dende
  a
 
porta
 do
 cimeterio.
 
—¡Oia,
 veña
 acó!
 
E
 dispois
 quediño
 e
 moi
 solermiñamente
 deitoume
 na
 orella
 ista...