Adrian

Lingua e comunicación
Os seres vivos atópanse en interacción continua co medio xa que perciben fenómenos que condicionan a súa conducta e o seu comportamento inflúe noutras persoas.
Poden darse dous casos de comunicación:
A información que está relacionada co mensaxe e non esixe resposta do destinatario como por exemplo, a tose que indica doenza pero non hai intención comunicativa, senón quetransmite información de forma involuntaria.
A comunicación que é o proceso que facilita contextualizar esa información. Esixe resposta.
Existen varios tipos de comunicación:
A comunicación animal é innata e instintiva. A súa vez é específica xa que se comunican exclusivamente dentro dunha mesma especie. Tamén é mímica, os animais imitan; e é concreta e situacional.
A comunicación humana.Neste tipo de comunicación e necesario un emisor e un receptor, fenómeno denominado irradiación. Nela existe a intercambiabilidade entre o emisor e o receptor. Comprende dous tipos de linguaxes: a verbal e a non verbal:
A linguaxe verbal. Dentro desta hai que saber diferenciar entre linguaxe, que é a capacidade do ser humano para poder comunicarse, e a lingua, que é a manifestación da linguaxe. Alingua consiste nun conxunto de signos.
A linguaxe non verbal é o proceso de comunicación mediante mensaxes sen palabras, é dicir, mediante díxitos, sinais, etc. Hai varios tipos de linguaxe non verbal: visual, táctil, sonora, olfactiva e gustativa.
Elementos da comunicación humana

O feedback é a resposta lingüística ou non lingüística do receptor que pasa aser emisor.
As funcións da linguaxe
A función xeral da linguaxe é a comunicación, pero tamén ten outras funcións que se dividen á súa vez en dous tipos:
1. As funcións primarias na cal se encontran a función representativa, que é obxectiva e esta relacionada co contexto; a expresiva, que está relacionada co emisor e por último a función apelativa que inflúe no receptor.
2. As funciónssecundarias das que forman parte a fática, que verifica que a canle funciona e nada impide a comunicación; a metalingüística, na que a información ou referente da mensaxe é o propio código e a función poética na cal se destaca a forma da mensaxe.
O signo lingüístico
O signo lingüístico é a unidade básica da lingua. É un símbolo que resulta da asociación arbitraria e convencional dun significante edun significado para designar un referente.
O significante está constituído por unha sucesión de fonemas:
son (imaxe acústica) + imaxe visual (grafía)
O significado é aquilo que evoca na mente o significado, é dicir, o concepto.

Características do signo lingüístico
O signo lingüístico caracterizase pola arbitrariedade, aconvencionalidade, a linealidade e a articulación.
• Arbitrariedade: é arbitrario porque cada lingua asocia un significante distinto a un mesmo significado.
• Convencionalidade: é convencional xa que se desenrola nunha liña temporal.
• Linealidade: e lineal porque se produce un acordo táctico entre os falantes dunha mesma lingua.
• Articulación: é articulado xa que se pode descompoñer en unidades menores,dobre articulación.
1. Primeira articulación: os signos pódense descompoñer en unidades con significado e significante, monemas.
2. Segunda articulación: o significante pode dividirse en unidades provistas de significado, os fonemas, con trazos distintivos.
A lingua como sistema
A linguaxe é a capacidade que ten o ser humano para poder comunicarse.
A lingua consiste na realización abstractada linguaxe. A lingua é social e consiste nun sistemas de signos organizados que combinados dan lugar a un número limitado de mensaxes. Esta definición de lingua como sistema e unha abstracción, xa que nos o que percibimos son os actos da fala, é dicir, unha realización do sistema.
A fala é a realización concreta da lingua. Esta é individual e material xa que se ve na escrita e escoitase na...