BURRACRÚA

Burracrúa

Bieito Iglesias retoma un tema moi recorrente para a meirande parte dos “humoristas” españois: a identificación que se fai de Galicia como un país inzado de paifocos. O feito de quetanto no Estado Español como alén dos mares, galego sexa sinónimo de parvo, deu lugar a moita controversia; no entanto, esa concepción que teñen de nós témola ben merecida, seica; habemos comprenderpor que cren que somos parvos se nos poñemos en contexto.
Resulta moi sinxelo de entender se reparásemos na historia do que un día foi Suevia, un país ceibe e noso, e que agora non se sabe o que é.Velaquí as posibles causas de que nos consideren un pobo non moi espelido. A nosa terra vén sendo, dende hai ben tempo, unha nación humillada, maltratada e asoballada por ese estado que fica a carón denós e, malia sermos decote aldraxados, haiche moito galego ó que lle veñen arreguizos de emoción cando escoita o himno de España, algo incomprensible. Esta desunión que nos caracteriza xa era unsentimento común entre os nosos devanceiros celtas que, no canto de unírense contra o invasor romano, cada tribo preferiu facer a guerra pola súa conta, de aí o resultado que obtiveron; esa é a mesmadesunión que impide que a sociedade galega avance cara adiante, e que está reflectida no panorama político galego actual, cun partido que é unha sucursal galega do da ”Calle Génova” á fronte do goberno donoso país.
Outra penuria que sufriu Galicia foi o casamento de Sabela I de Castela con Fernando de Aragón, os cales na súa vontade de colonizar todo o territorio que estivese ó seu alcance,substituíron á nobreza autóctona de Galicia polo seu equivalente castelán, feito que, entre outras cousas, contribuíu ó que nós denominamos Séculos Escuros, un período dunha cativa (por non dicir nula)produción literaria. Deixando aparte a ben sabida Guerra civil e as súas consecuencias culturais e socioeconómicas, reparemos na década de 1980, tempo no que un político cuxo segundo apelido (así como a...