El mito de la caverna Platón

“O mito da caverna”
O texto a analizar ten como autor a Platón (427-327 adC) e pertence a súa obra “A República”, VIII, escrita durante o período de madurez de este, época na que desenvolveu as súas principais teorías.
Platón naceu no seo dunha familia aristócrata.Nun principio viviu a súa vida adicada á política, pero a corrupción, a vinganza, a represión e a condena de Sócrates (o seumestre) fan que este abandone a carreira e iníciase no seu proxecto filosófico, que tiña finalidades políticas, o que o levara a fundar a Academia, para así de educar os verdadeiros gobernantes.
Platón, o ser discípulo de Sócrates, estivo influído por moitas das ideas deste. Platón sempre empregou a dialéctica ou “a arte de dialogar” como camiño cara a verdade, dicindo que era a actividade filosóficamais relevante(o igual que Socrátes, que considera esta técnica unha forma de axudar a dar a luz as ideas “Malleutica”). Pero non so Sócrates influíu neste autor. Tras a morte do seu mestre (o que tamén fixo que as ideas de Platón se modificase) emprendeu varias viaxes, unha das cales o levou a relacionarse coa comunidade pitagórica. Destes extraeu a idea dunha alma inmortal, e a explicación domundo sensible a través da matemática.
Os temas que trata Platón,en xeral, son: o coñecemento(onde explica como podemos acceder as ideas), a concepción do ser humano, a ordenación política do seu estado perfecto e a natureza, que é do que Platón vai falar neste texto.
O título da composición é “o mito da caverna”. A través dunha historia inventada, Platón busca explicar a súa teoría da existenciade dous mundo: o mundo das ideas e o mundo sensible, reunindo así a concepción de Pármenides dunha realidade eterna e inmóbil e a de Heráclito de Efeso, que afirmaba o perpetuo fluír das cousas(Pantarei).Esta concepción do “bimundo” leva como nome “ teoría das ideas”, e non é mais que a visión que ten Platón da realidade.
Hai dúas formas de analizar o texto. A primeira, é comentalo dende unpunto de vista literario, así, podemos dividir este en tres partes: A primeira sería a introdución, na cal Platón presenta a situación. Fala duns presos encadeados de pés, mans e cabeza, metidos nunha cova dende que naceron, obrigados a ver sempre cara unha única parede, así toda a súa vida. Tras eles, atópase un muro, e tras este, están unhas persoas que levan uns obxectos, os cales se reflictenna parede da cova contigua, grazas a luz dun lume. A segunda parte é o desarroio, no cal Platón da a coñecer que un dos prisioneiros foi liberado e obrigado a visionar o que existe fora da cova, a pesar da súa dor polo cambio de entorno e o seu intento de negación. A última parte é unha conclusión, na cal Platón fala da necesidade do home de voltar a caverna (tras coñecer o que hai tras ela) paracontar os seus semellantes que é o que viu fora dela, consciente de que non aceptaran a súa volta, e, de que calquer cousa que proclame pode por en perigo a súa vida.
A segunda forma de comprender o relato e véndoo dende un punto de vista simbólico: Así dicimos que Platón identifica ós prisioneiros cos seres humanos que viven no mundo sensible (cova) considerando ese mundo a terra na que aspersoas viven. Os prisioneiros non coñecen mais cas sombras que ven reflectida na parece, pensan incluso, que estas falan (posto que escoitan o eco das persoas que as portan) e en definitiva creen que iso é o único que existe, é dicir, as persoas creen que todo o que os rodea (a natureza, as construcción…) é o autentico, o que existe realmente, e non hai nada máis aló. Pero un dÍa un prisioneiro éobrigado a saír, e comeza a sentir dor porque cégalle o feito de ver a luz do lume, o sol... Platón o que quere dicir con iso é que, o ser humano cústalle coñecer o que o rodea, comprender o mundo, ver mais aló do que percibe, pero tras adaptarse pouco a pouco a luz( é dicir, o novo coñecemento), consegue coñecer o mundo verdadeiro, aquilo ó que Platón bautizou coma “Mundo das ideas”. Con isto...