A esmorga

1.Introduc¡ón.
1.1 A Esmorga de Eduardo Blanco-Amor:
1.1.1. Blanco-Amor na l¡teratura galega: s¡gn¡f¡cado e traxector¡a l¡terar¡a.
Fora de Galicia, no exilio, é imprescindible nombrar a Eduardo Blanco-Amor, que constitue un dos camiños máis populares e valiosas narrativa da literatura galega, con obras como A Esmorga (novela publicada en 1959 en Bos Aires) e eu biosbardos (contos, 1962).Tecnicamente, Blanco-Amor é un precedente da literatura galega Nova, que é o grupo de escritores da segunda metade da década dos anos cincuenta do século XX, deu un novo impulso ás formas narrativas da literatura galega. É escritores con formación universitaria que se xuntan os novos modelos culturais literatura galega e novos procedementos de técnicas tomadas por escritores estranxeiros, comoWilliam Faulkner, Franz Kafka, James Joyce, ou regatos como o nouveau roman francés.

1.1.2. A obra narrat¡va de Blanco-Amor: A Esmorga no conxunto da súa narrat¡va.
A historia é a mellor obra de Eduardo Blanco-Amor e é a primeira obra da literatura moderna, polo tanto foi moi importante na literatura galega dando exemplo para os máis importantes escritores do período seguinte o de Blanco-Amor.2.O espazo e o tempo n' A Esmorga.
2.1. O espazo de Aur¡a: real¡dade, f¡cc¡ón e xogo l¡terar¡o.
Os feitos se desenvolven nunha cidade de Galicia, Auria. Pola clara referencia que fai o relato as Burgas, os Xardíns de Posio, a Ponte Maior, Santa Eufémia e outras cidades próximas, danos a entender que é Ourense.

2.2. Novela urbana e suburbana.
A novela é urbana polo espazo no queocurre, en algunhas zonas de Ourense, pero tamén ten zonas suburbanas que é donde ocorren os feitos que despois Cibrán contará ao Xuíz. Al gunhas das zonas urbanas son as Burgas, a Ponte Maior, etc...

2.3. O espazo ¡t¡nerante. Espazos ¡nter¡ores, exter¡ores e s¡mból¡cos.
Os espazos interiores son
2.4. Espazo e tempo na obra:
2.4.1. Os tempos refer¡dos na novela.
2.4.2. O tempo da real¡dadef¡cc¡onal e o tempo do lector da posguerra.
3.A estructura xeral, o narrador, e o punto de v¡sta.
3.1. Os narradores n' A Esmorga: d¡ferentes n¡ve¡s de narrac¡ón.
3.1.1. O narrador-ed¡tor: fontes en que se basea e rex¡stro l¡ngÜít¡co.
O primeiro aparece na “Documentación” e no epílogo da obra. Este é un narrador en primeira persoa pero que está fóra da historia (narrador-editor). Onarrador sabe todo o que sucede durante a parte da documentación aínda que non participa na historia, polo tanto é un narradar omnisicente.

3.1.2. O narrador "homod¡exét¡co": actuac¡ón, ps¡coloxía, rex¡stro l¡ngÜíst¡co empregado...
O segundo narrador, o homodiexético, é un narrador-protagonista, o que singnifica que o narrador e Cibrán. Se nos referimos aos feitos da noite de esmorgae, tamén é narrador-testemuña cando está declarando ante o xuíz.
Respecto da súa actuación ante o xuíz, séntese inferior socialmente, culturalmen- te e mesmo lingüísticamente.
O “pensamento” é algo parecido ao remordemento. Este aparécelle cando está a facer algo que sabe que non debería ou cando está preocupado por algo.Forma parte do proletariado urbano con traballos esporádicos e unhacondición de vida miserenta e moi próxima á delincuencia.

3.1.3. A func¡ón do "narratar¡o": o s¡lenc¡o verbal dun ser omn¡presente.
Nesta obra, o xuíz é o narratario, posto que é unha persoaxe da cual non coñecemos ningún pero sabemso que está ahí por que Cibrán esta a testificar para él. O curioso é que Cibrán responde a preguntas que na obra non están plasmadas por que non vemos oque sí o narratario pero a medida que imos lendo a novela imos descubrindo as preguntas "silenciosas" que fai o Xuíz.

3.2. A estructura ¡nterna e externa: partes, capitulos e esctructura non ¡nd¡cada.
A historia esta dividida en dúas partes: a documentación e a declaración .
A declaración vai precedida por unha introducción realizada por un narrador-editor ,que nos informa da recollida de...