asr re

-Consta de 41 capítulos e 252 páxinas que van pasando do presente ao pasado

Capítulo I

A novela comeza cunha carta que Camilo, de oitenta anos, lle escribe a súa muller Rosalía (no seu cabodano), que morreu hai cinco anos, desde a aldea de Celas de Peiro, onde Camilo pasa os veráns coa súa filla Branca e o seu marido e o seu neto Lázaro.

Nesta carta cóntalle como pasa os días, semprerecordándoa, como a súa filla arranxou a vella casa onde viviron os dous cando eran novos e que pronto deixarían A Coruña e vivirían no pobo cando puseran a calefacción.

Camilo chama á biblioteca e pregunta por un libro, a bibliotecaria dille que hai uns anos, un tal A.D.B., domiciliado na rúa Vilar en Santiago, comprouno por trinta mil pesetas.

Camilo anota a dirección, leva coarenta anosdetrás dese libro e pensa en viaxar a Santiago na mesma semana que van operar a Lázaro en Barcelona.

Capítulo II(Camilo de neno)

Ás nove, as mulleres xúntanse na corte para enfiar o liño arredor do lume; chegou o señor Estevo co seu neto Camilo, traía a guitarra e o libro baixo o brazo. Tiña un aspecto burgués e falaba refinadamente, pero a xente o estimaba; só o cura desconfiaba del polas súasideas revolucionarias. Tiña un horario escrupuloso, á volta da roza, da sega… sempre se bañaba en auga fría, fose verán ou inverno e ás nove collía o libro e ía ós fiadeiros ou aprendía a ler ós mozos.

Chegaron os homes e esperaron polo vello, todos querían coñecer o final da historia que viña naquel libro americano.

Capítulo III

Lázaro está feliz, van pasar todo o verán na casa de Celas,para ver os Xogos Olímpicos que se celebran en España.

O vello Camilo pensa que non lle ten medo á morte, pero si a deixar só a Lázaro que é cego.Camilo é os ollos de Lázaro.

Lázaro vai cumplir os vinte anos, os mesmos que Camilo tiña cando xogando ó fútbol, suspendeuse o partido polo estalido da Guerra Civil.

Esa noite Camilo fuxiu de Celas ó monte coa súa escopeta, deixando con dor aRosalía e os seus pais.

Polo día durmía nunha cova e pola noite saía e baixaba ata a eira da súa casa para escoitar voces familiares.

Casárase uns meses antes con Rosalia e añorábaa moito.

Camilo recórdase cargado cunha saca de ladrillos e baixa do monte cara á casa para quedar alí para sempre, despois de cinco meses sen ver a Rosalía. Traballamos os dous levantando un dobre muro, deixandoun cadrado para eu poder salir polas noites.

Vinte años tiña eu cando Rosalía e máis eu concibimos á nai de Lázaro naquelas noites. Só Lázaro podería comprender o que pasei emparedado entre ladrillos, sen luz, coa orella pegada á parede para oír os ruidos da casa.

Non lle dixemos nada a ninguén, pero mandamos unha carta a miña nai dicíndolle que estaba ben e que partira nun barco aoextranxeiro.

Dentro do meu escondite, escoitei un día a miña nai decir que asasinaran ó meu pai, houben de tolear e se non collín a escopeta e saín cara ó cuartel foi porque esa noite Rosalía díxome que caera en estado.

Camilo cóntalle a Lázaro que xa atopou o libro, o ten un home de Santiago que pagou trinta mil pesetas por el.

Capítulo IV(Carta a Rosalía)

Lázaro vai cos seus pais a Barcelonaa operar a vista, en avión, e eu irei a Santiago a localizar o libro que tanto significou para min, incluso salvoume a vida. Camilo Sabio Doldán. Celas de Peiro, verán do ano 1992.

Capítulo V

Camilo está sentado na sala de estar, onde noutrora estivera a corte e facíanse os fiadeiros. Entra Lázaro e lle pide que lle fale da súa avoa.

Camilo lle conta que a barriga de Rosalía ía crecendoe a xente murmuraba e a Garda Civil levouna ao cuartel para preguntarlle onde estaba o Camilo, pero Rosalía dixo que o neno era do Mauricio, un pobre apalermado do pobo.

Un día, estando a Rosalía de oito meses, díxolle que se botara o monte, que a Garda Civil estaba cacheando tódalas casas. Estiven un mes e nove días no monte, pero un día baixei á aldea e vin a túa nai e acariñeina a nena,...