filosofia agostiño

SANTO AGOSTIÑO:
Filosofo cristian dos seculos VI-V Pertencente a filosofía medieval.Recolle parte da tradición do neoplatonismo agustiniano e terá gran influencia na historia da filosofía occidental. Foi un gran orador e escritur, nunca chegou a conclusións difinitiva e implicabase nos problemas do seu tempo.
Naceu no norte de africa, a sua nai era cristiá educada na cultura latina mentres queseu pai era pagano. Con 12 anos desprazase a Madaura, donde inicia os seus estudios, pero nunca aprendeu grego, polo que coñeceu a os grandes filósofos a traves das traducción ao latín. Levou unha vida frívola ao igual que os seus compañeiros.
A os 17 anos trasladase a vivir a Cartago para continuar os seus estudos (quería ser avogado). Os seus éxitos academicos non lle impiden continuar coavida licenciosa a que estaba acostumado, mantén relación con unha muller de baixa condición coa que ten un fillo que lle morrerá aos 18 anos.
En Cartago crece o seu afán pola filosofía e primeiro comeza co cristianismo, pero non lle convencia moito a biblia, entón ingresou no grupo dos maniqueos en Cartago.
Acabados os seus estudios con20 anos, establecese en Tagaste como profesor de retorica, xaque tivo problemas con sua nai que non o deixaba vivir na casa por culpa dos maniqueos. A morte dun dos seus compañeiros afectalle e vaise de Tagaste para cartago donde se volve a establecer como profesor de retorica grazas ao apoio financieiro dun rico Cartaxines. A súa reputación como mestre vai medrando e decide trasladarse a Roma. Logo solicita e obten unha praza oficial de profesor de retoricaen milan,e sua nai, que enviuba, vai con el e amañalle un matrimonio axeitado e pidelle que abandone a súa relacion coa nai do seu fillo.A separacion sumeo outra vez na desesperanza e enton cando comeza a súa cristianización. Entra en contacto co Bispo de Milan ambrosio e abandona o cargo que a cidade de milan lle otorgara.
Retirase a unha finca e con el van a súa nai e o seu fillo xunto conoutros amigos africanos, ali fan labores de agricultura etc e ao final do dia fai un exame de conciencia e essas meditacións recollense na sua obra ''soliloquios''.
Logo recibe o bautismo e volve a africa pero a morte da sua nai faino volver a roma, ali escribe para que os seus compañeiros non caian nos mesmo erros ca el e escribe ''costumes dos maniqueos'' e ''de libre albedrio''.
Meses despoisvolve a tagaste, vende as pertenzas de seu pai e instalase na sua casa co seu fillo, ali escribe ''da verdadeira relixión'' e ''do mestre''. Foi mentor do cristianismo e no 396 é nomeado bispo de hipona e morre no 430.

O HELENISMO,FILOSFIA CRISTIÁ:
coa aparición do cristianismo formulase o problema en relación razón fé, nun primeiro momento a filosofía é desprezada polo cristiáns, pero coaexpansión da súa doutrina, os cristians os cristians necesitarán unha maior precision conceptual, votarán man do pensamento grego e helenismo(fundamentalmente do platonismo e do neoplatonismo.
As catro escolas da filosofía grega.
Durante o imperio romano manteénse vixente as catro grandes escolas da filosofía grega: platonismo, aristotelismo, e duas das grandes escolas helenísticas estoicismo eepicureismo. O obxectivo fundamental das escolas helenísticas é a moral, é dicir alcanzar a felicidade.Para os epicureista a felicidade consiste no pracer conxuntamente co afastamento da dor, para os estopiocos a felicidade consiguese na virtude,no autodominio, e na fortaleza de animo que fan ao sabio inperturbable fronte a desgraza e o destino.
Tanto o Platonismo, como o aristotelismo e o estoicismovanse a opoñer contra o estoiquismo por consideralo ateo e licencioso.Ademais, as otrsas tres escolas experimentaron un proceso de achegamento mutuo claramente perceptible dende o s.I a.C. Neste proceso, a corrente platonica resultou a mais forte, vindo a converterse na principal corrente filosofica acollendo dentro de si as outras escolas.a unica doutrina vigorosa e con filósofos de categoría é...