material sobre lombroso

COMPILACIÓN DE MATERIAL
SOBRE AS TEORÍAS DE
LOMBROSO
Cesare Lombroso
Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

Cesare Lombroso.

Ezechia Marco Lombroso, coñecido co pseudónimo de Cesare Lombroso, nado en Verona o 6 de
novembro de 1835 e finado en Turín o 19 de outubrode 1909, foi un médico e criminólogo italiano,
representante do positivismo criminolóxico, chamado no seu tempo a "novaescola" (Nuova Scuola),
teoría sostida tamén por Enrico Ferri e Rafaele Garofalo.

Biografía
Fillo de Aarón Lombroso e Zefora Levi, estudou Medicina entre 1852 e 1858 na Universidade de
Pavía. Ao pouco tempo participou en campañas contra apelagra en Lombardía, contribuíndo coa
educación dos campesiños pobres. En 1866 foi nomeado profesor extraordinario na Universidade de
Pavía e en1871 asumiu adirección do manicomio de Pésaro. En 1871 foi nomeado profesor
de medicina legal na Universidade de Turín.
Casou en 1870 con Nina De Benedetti, coa que tivo cinco fillos. A segunda delas, Gina Lombroso
Ferrero, escribiu a súa biografía.

1

Teorías de Lombroso encol do delincuente

Exemplo da fisionomía dos criminais, segundo Lombroso:Rivoluzionari e criminali politici, matti e folli.Un aspecto particularmente difundido da obra de Lombroso é a concepción do delito como resultado
de tendencias innatas, de orde xenética, observables en certos trazos físicos ou fisonómicos dos
delincuentes habituais (asimetrías craniais, determinadas formas demandíbula, orellas, arcos
superciliares, etc.). Porén, nas súas obras menciónanse tamén como factores criminóxenos asuntos
tandiversos coma o clima, a orografía, o grao de civilización, a densidade de poboación,
a alimentación, o alcoholismo, a instrución, a posición económica e mesmo a relixión[1].
Un trazo chamativo na súa obra é a crueza con que expón algunhas das súas conclusións, que
resulta aínda máis chocante á luz das ideas que predominan na criminoloxía despois do ocaso da
escola positiva. Esta crueza pode deberseá tendencia positivista de liberar o discurso científico de
toda outra consideración aparte da mera descrición da realidade, eludindo xuízos morais ou
sentimentais.
Por exemplo, refiríndose ao que chama a "terapia do delito", di:
"En realidade, para os criminais natos adultos non hai moitos remedios: cómpre ou ben
secuestralos para sempre, nos casos dos incorrixibles, ou suprimilos, cando asúa
incorrexibilidade os torna demasiado perigosos" (Lombroso, Cesare. Le più recenti scoperte

2

ed applicazioni della psichiatria ed antropologia criminale, Ed. Fratelli Bocca, Torino 1893,
Cap. XIV, páx. 314).
Outro trazo característico da obra de Lombroso é a precariedade do seu método científico.
Da observación empírica adoita sacar afirmacións categóricas e relacións de causalidadeescasamente fundadas, ás veces sobre a poboación das prisións ou dos manicomios. Por
exemplo, da comparación entre a temperatura anual media nas distintas provincias de Italia e o
índice de homicidios en cada unha delas, conclúe que a calor favorece este tipo de delitos [2].
A posición segundo a cal os delitos son produto destes diversos factores determinantes, leva
loxicamente a bregar por uncódigo penalque os prevea e axuste as condenas á existencia
deses mesmos factores, deixando de lado as preocupacións da chamada dogmática penal. A
pena ten como obxectivo segundo Lombroso a defensa social, entendida como neutralización
do perigo que para a sociedade representan certos individuos que non poden dominar as súas
tendencias criminais. Ao mesmo tempo, ten o fin de intentar unhareadaptación nos casos en
que fose posible.
A concepción de Lombroso torna irrelevante o estudo da imputabilidade do suxeito, xa que –
segundo se deriva loxicamente dos seus postulados– todos os criminais son inimputables, e
canto menor sexa a súa responsabilidade, maior é a súa perigosidade. Esta idea oponse
agudamente ás concepcións máis frecuentes entre avogados e xuristas, aos que...