Olla

Razón e fe no pensamiento medieval.c
O esforzo por facer compatibles as verdades reveladas da fe coas verdades descubertas pola razón centra o debate filosófico durante os case mil anos que durou a Idade Media. Esta polémica entre fe e razón supera o ámbito do cristianismo, e constitúe tamén coma o problema central da filosofía islámica e da filosofía xudía, que coñeceron unha época de grandeesplendor entre os séculos X e XII, e que tiveron unha gran repercusión sobre os filósofos cristiáns do século posterior, o XIII.
A época medieval caracterízase por unha visión teocéntrica do mundo: a idea de Deus convértese no éxito en torno ao cal xiran non só o pensamento, se non tamén a arte e a cultura. Non obstante sería un erro crer que toda a filosofía medieval se pode reducir ao problemadas relacións que mantén coa teoloxía.
Os filósofos interésanse polos problemas de sempre: o coñecemento, a liberdade, a moral, a política, entre outros. E aínda que influenza da relixión esta presenta na meirande parte dos filósofos, co tempo tenderase a delimitar con claridade o terreo no que a razón pode e debe operar de modo autónomo.
O problema da razón e da fe ten o seu orixe napatristica, existen diferentes posicións en función da relación que se estableza entre a fe e a razón: Dialécticos,admiten como única forma de coñecemento a razón, teólogos, defenden la supremacía de la fe sobre la razón, por último encontramos aos filósofos que intentan conciliar ambas realidades.
San Agostiño de Hipona é un filósofo pertencente a primeira etapa do período medieval, a medievalcristiá. Este autor non distingue límites entre a fe e a razón, o seu obxectivo e a verdade cristiá onde razón e fe están chamadas a colaborar. Para San Agostiño a razón é unha colaboradora da fe polo que sempre ten que estar suxeita a esta. A súa actuación debe ser fundamentalmente a de preparar a intelixencia para a aceptación de Deus, que se de a unión entre ambos e, así, ser premiados coa vidafeliz.
Para San Agostiño o entendemento e a vía a través da cal coñecemos a verdade, pero a nosa mente imperfecta non pode alcanzar o coñecemento perfecto das ideas divinas. Para poder captar as verdades é necesario que estas estean iluminadas (teoría iluminativa). Aquí atopamos unha conexión coa doutrina platónica posto que San Agostiño elixiu o sol para representar a idea do ben. Só a luz queDeus irradia fará posible o coñecemento, o ser humano ao atopar a Deus no seu interior atopa a luz que ilumina as verdades eternas.
A vinculación entre a razón e a fe neste autor expresase moi ben nestas dúas afirmacións:
Crer para entender: esta afirmación quere expresar que é necesario ter fe para poder usar adecuadamente a razón.
Entender para crer: a fe debe sempre apoiarse no discursoracional porque si este e correcto, estará en acordo coa fe.
No S. XIII chegaron a universidade de París as obras de Aristóteles que se perderan, pero coa súa recuperación e tradución creouse un movemento aristotélico coñecido como Averroísmo latino.
El averroísmo se caracteriza por tres afirmacións ou tesis que son de carácter aristotélico e anticristiás.
Os averroistas afirman a eternidade domundo que parecía atentar contra a idea cristiá dun mundo creado por Deus. Defenden tamén a inmortalidade da alma o que acabaría co drama cristiá da salvación. O único que sería inmortal sería o entendemento que é único e está presente en todos os homes. Por último defenden a teoría da dobre verdade. Para os averroistas existen dúas verdades unha teolóxica e outra filosófica, non son dúasrealidades contrapostas se non que ateñen a ámbitos distintos. (alma inmortal, mundo creado por Deus: verdade para a teoloxía e alma mortal, mundo eterno verdade no ámbito da filosofía). Se se produce unha contradición entre ambos a razón será a que decida sobre cal e a verdade.
Os averroístas foron fortemente reprimidos e condenados debido a que as súas teorías ían en contra do dogma cristiá no...