O Pazo Baleiro

O PAZO BALEIRO
A Nicolás, non lle gustaba ir á escola, e despois de tres días de clase tomou a decisión de non volver máis. Así que foi á secretaría do colexio e desmatriculouse, dicindo que seus pais ían a vivir a outro lugar. O único que sabía que Nicolás non ía á escola era o seu amigo Ramiro, pois encargouse de que todos os compañeiros pensasen que ía a unha escola na cidade.
O que máis llegustaba a Nicolás, era visitar ó seu tío Delio que vivía nun vagón do tren nunha leira que herdara da súa nai nas aforas de Eiravella. El aprendía do seu tío moitas cousas, aínda que se resistía a darlle algunha explicación.
Delio era reloxeiro, e a Nicolás gustaballe moito este oficio, pois sentía moita admiración polo seu tío e ademáis parecíalle moi bonito e de moito mérito. Un díaleváronlle un reloxo moi antigo para reparar, e Delio deixou que Nicolás participase na reparación. Miraron peza por peza, mentras lle explicaba para que servía cada cousa, de que madeira estaba feito etc. Inspeccionándoo por dentro encontraron un dobre fondo onde atoparon unha caixa. Cunhas chaves vellas que Delio tiña gardadas abriron a caixa, e nela había tres cartas de namorados, un pano bordado cun Sque contiña xoias de muller, e sete moedas antigas. Alguén deixara aquel tesouro alí por algún motivo, así que colleron as cartas e léronas. Todas elas estaban firmadas cun S. A Nicolás intrigáballe o tema das xoias, quería saber quen escondera iso no reloxo, de quen era….
Delio chamou ó señor Bouza, que era o dono do reloxo, para preguntarlle onde o mercara, este díxolle que o mercara na cidadenun anticuario. Como Delio non quería saír do vagón, non lle importou que Nicolás fose a falar co dono do anticuario para averiguar algo, ata lle deixou levar algún amigo con el.
Nicolás ilusionado foi á casa de Ramiro a contarlle todo o que acontecera co tema do reloxo, e acordaron contarllo tamén a Sol, outra amiga de Nicolás, pois era unha rapaza moi decidida e axudaríalles a interrogar óanticuario.
Nicolás, Ramiro e Sol chegaron a cidade e foron directamente á tenda de antigüidades, alí Nicolás entregoulle a carta que Delio lle fixera ó anticuario. Despois de varias preguntas, o dono da tenda díxolles que o reloxo llo mercara a Venancio, un home que se adicaba a andar polas aldeas mercando cousas vellas. Como os rapaces querían saber máis, o anticuario chamou a Venancio para saberde onde procedía o reloxo. Contoulle que os mobles procedían dunha casa de Eiravella, e deulle unha dirección e un nome. Sol chamou a señora que lle escribira o anticuario nun papel, era Sonia Freire de Silvela, dicíndolle que tiña que facer un traballo para escola sobre das casas antigas de Eiravella, así que lle sacou a Sonia de que os mo bles procedían do Pazo. Nicolás contoulle o sucedido aDelio, e este pedíulle que levase os seus amigos ao vagón para elaborar un plan, xa que el tiña tamén curiosidade por saber de onde procedía todo o que encontraran dentro do reloxo.
As cartas que encontraran ademais de falar de amor, tamén falaban de mortes, problemas familiares e falaban dun D-S. Todos pensaban que tería que ser algo de moito valor. Necesitaban saber algo sobre os donos do Pazo,así que Nicolás e Sol foron falar cos caseiros do Pazo mentras Ramiro foi a falar co historiador, que sabía moitas cousas sobre Eiravella. O historiador era o pai de Társila, outra das amigas que tiñan, e esta o ver que Ramiro lle preguntaba moitas cousas ao seu pai, quixo implicarse no tema, así que tiveron que contarlle no que andaban metidos.
Unha vez no vagón os catro rapaces contáronlle aDelio todo o que lles habían contado Aurelio (o historiador), e Celso e Veneranda ( os caseiros do Pazo).
Delio encontrara outro papel no dobre fondo onde poñía que había máis cousas dentro do Pazo e tamén falaba do D-S. Así que tiñan que entrar no Pazo para encontrar as cousas que a persoa que escribira aquelas cartas, agachara. Sol chamou o dono do Pazo, Don Diego Freire de Silvela, para...