Duas Palabras Da Autora

Lucas Jaarsma Boira 1ºE nº 11

Dúas palabras da autora

Introdución:

Rosalía de Castro de Murguía, de solteira, Rosalía de Castro, nada en Santiago de Compostela o 24 de febreiro de 1837 e finada en Padrón o15 de xullo de 1885, é unha das meirandes escritoras en lingua galega así como tamén unha das principais responsábeis do Rexurdimento galego decimonónico. O 17 de maio, Día das LetrasGalegas celébrase co gallo de ser a data de edición da súa obra Cantares gallegos.
Neste traballo hei relacionar o prólogo da súa obra máis importante, Follas Novas, cos poemas contidos neste libro, o título do traballo é o mesmo que o do prólogo da autora.

Follas Novas:

Follas novas é un poemario en lingua galega de Rosalía de Castro , publicado en 1880.
Rosalía concibiu nun comezo estepoemario como unha continuación de Cantares gallegos: O 40% dos poemas de Follas novas teñen afinidade co texto publicado en 1863, mentres que o resto das composicións presentan un diferente espírito poético motivado polo afastamento da terra, as desgrazas familiares e as doenzas físicas e morais. Estamos, xa que logo, ante unha poética que afonda nos sentimentos, na saudade e que tenfrecuentemente, por horizonte, a fronteira do propio ser.

Podemos dividir a obra en cinco partes sen incluir o prólogo:
I.Vaguedás
II. ¡Do íntimo!
III. Varia
IV. Da terra
V. As viúdas dos vivos e as viúdas dos mortos.
VI. Fé de erratas
Os poemas que relacione cós temas do prólogo os encadrarei nun dos apartados xa que están catalogados por aspectos.

Prólogo:

O “pórtico” da obra foi escrito porRosalía 10 anos antes da súa publicación, está dedicado “Ós señores da Xunta Directiva e máis individuos que compoñen a Sociedade de Beneficencia dos naturales de Galicia na Habana”, agrupación da que foi socia honoraria dende o 1872. A maior parte dos poemas de Follas Novas xa estaban escritos dez anos antes pero por complicacións familiares non foron publicados, máis cedeu grazas a o seu esposoMurguía e amigos e finalmente publicou a obra completa no 1880.

Poemas:

 Cando penso que te fuches,
Negra sombra que m'asombras,
Ô pe d'os meus cabezales
Tornas facéndome mofa.
   Cando maino qu'ês ida
N'o mesmo sol te m'amostras,
Y eres a estrela que brila,
Y eres o vento que zóa.
   Si cantan, ês tí que cantas,
Si choran, ês tí que choras,
Y-ês o marmurio d'o rio
Y-ês a noite yês a aurora.
   En todo estás e ti ês todo,
Pra min y en min mesma moras,
Nin m'abandonarás nunca,
Sombra que sempre m'asombras.

Neste triste poema tócase o tema intimista da tristura de Rosalía, do que xa fala no prólogo, o poema pertence á sección ¡Do Intimo!
X

Un-ha vez tiven un cravo
Cravado no corazon, |

Y eu non m'acordo a s'era aquel cravo, |

D'ouro, de ferro, ou d'amor.|

Soyo sei que me fio un mal tan fondo, |

Que tanto m'atormentou, |

Qu'eu dia e noite sin cesar choraba
Cal chorou Madanela n'a pasion. |

—Señor, que todo ó podedes,
Pedinlle un-ha vez á Dios, |

Daime valor par'arrincar d'un golpe |

Cravo de tal condicion.
E doumo Dios e arrinqueino,
Mais... ¿quen pensara?... Despois
a non sentin mais tormentos
Nin soupen qu'eradelor; |

Soupen sô, que non sei que me faltaba |

En donde o cravo faltou, |

E seica, seica tiven soidades |

D'aquela pena... ¡Bon Dios! |

Este barro mortal qu'envolve o esprito |

¡Quen-o entenderá, Señor!... |

Neste poema o tema principal é a soidade, falanos dunha grande dor xa que tiña un cravo enchouzado no corazón, ao final consegue desfacerse del. Pero sinte un vacio,aínda que toda a dor e os tormentos marcharon. Este poema pertence a Vaguedás e relacionoó co que comenta no prólogo.

No prologo tamén fala da alma polo que aludo este poema, o primeiro de Vaguedás.

                              I

  D'aquelas que cantan as pombas y as frores
Todos din que teñen alma de muller,
Pois eu que n'as canto, Vire d'a Paloma, |

¡Ay! ¿de que' a terei? |...