PONDAL

Eduardo Pondal.
•Queixumes dos pinos (1886).
É a obra poética fundamental de Pondal, no que o escritor recolle un total de 91 comosicións. A temática da obra é reducida e repetitiva; a evocación dopasado celta glorioso, a exhortación aos galegos para a loita pola dignidade no presente, a incomprensión da que é víctima o bardo, a reinvindicación do idioma galego,etc. O libro inclúe u poema, ointitulado “Os pinos, cuxas primeiras estrofas serán elixidas como letra para un himno con música do compositor Pascual Veiga.
•Principais liñas estéticas, temáticas e ideolóxicas.
Eduardo Pondal nuncaocultou a súa ambición poética, o seu desexo de alcanzar a fama como escritor.
A diferenza de boa parte dos poetas galegos contemporáneos seus, Pondal non transita polas marxes do costumismo realistasenón que constrúe unha estética moi persoal, orixinal e inconfundíbel, que toma como punto de partida:
-O Celtismo: Pondal acredita, igual que historiadores galegos do S. XIX
que a base étnica dopobo galego é celta, frente ao castelán que é ibero. Os antigos celtas, serían os nosos devanceiros, a orixe da raza galaica plenamente diferenzada da española dende o principio. Moitos dos poemas dePondal fan alusión aos feitos e figuras dos heroes celtas, reiais ou inventados, mais sempre presentados como paradigmas da forza, do valor e da dignidade. A propia Galiza pasa a ser denominada“nazón” ou “fogar” de Breogán, en alusión ao principal xefe celta galaico. Con este recurso ao pasado celta, o poeta representaba Galiza como un pobo con historia propia e cun pasado glorioso. Pondal lexitimabadese xeito as reivindicacións galeguistas formuladas nesa época, un pobo libre e glorioso tiña que ter dereito a recuperar a súa liberdade a gobernarse por si mesmo reforzando o discurso dirixido aconvencer aos galegos da necesidade de recuperar a súa autoestima colectiva.
-Bardismo: Pondal atribúese a si mesmo o patriótico e aristocrático poder de bardo do pobo galego. Os bardos eran...