Cousas, castelao

RESUMO DAS HISTORIAS DE “COUSAS”

A carón da naturaza:

Cando se observa un paisaxe da natureza non se pode ver o que realmente transmite e non se pode expresar con pintura por iso o narrador prefiere ser escritor para expresar mellor esa idea

Chámanlle a marquesiña:

Fálase dunha muller pobre que lle chaman a marquesiña inda que nunca tivo nin riquezas nin praceres.

Camiño esquecido:Hai un camino maldito que leva a un pobo morto onde unha lenda conta que roubaron no mosteiro, e o día seguinte apareceu o ladrón morto pero o botín non estaba por ningures. A partir daquela a aldea quedou maldita e todo alí morría.

Onde hai un cruceiro:

Onde hai un cruceiro simboliza que un pecado e que houbo un rezo de arrepentimento ó ceo por ese pecado.

O rifante:

O Rifante eraun mariñeiro que gañaba moito diñeiro e era un bo patrón do seu barco. Cando a fama chegou á casa do Rifante foi pedir diñeiro a un amigo con toda a súa familia; advirte a súa familia de que se morrera a ese home lle debían diñeiro, acto seguido marchouse.

A noite da derradeira novena de difuntos:

Na noite da derradeira novena de difuntos a xente escoltando a misa e sembrando os seusmortos. Despois empeza unha procesión e todos choran polos seus familiares e tamén unha rapaza sen familia que chora por non ter familiares para chorar.

A ponte vella:

Rosa era unha costureira e Pedro estudiante de latín. Cuzábanse nunca ponte e Pedro se enamorou de Rosa. Cando pasou o verán Pedro volveu dos seus estudios, pero cando se cruzaba con Rosa na ponte, esta agachaba a cabeza. Pedro oiuque Rosa tiña o mal de San Lázaro; Pedro fíxose ábade e se asenta na ponte a repartir alí a súa bendición.

No escuro caletre de Martiño:

Martiño criouse cun sacristán e cando creceu púxolle un cerrillo ó campanario e fixo del a súa casa. Os rapaces non querían que mandara no campanario en un día entraron e romperon con todo. Para vengarse, Martiño contoulles historias sobre que a Santacompaña entrou no campanario, conseguindo meterlles medo no corpo.

Aínda eu non nacera:

Nun pobo apareceu un raio de luz, unha luz que viña do mar. A xente acudía a mirala e cando o medico non lle encontrou explicación todos botaron en pánico. Pensaban que era a fin do mundo, hata que chegou o dono da fabrica de salazón aclarando que somentes era unha luz eléctrica.

Na cova dos carcamáns:

Unhome quere ver a unha dona encantada que os mariñeiros decían, se peinaba o pelo nas pedras

Un día veu como unha pedra asemelleaba una cabeza con cabelos verdes. Decidiu collela e o facelo puido comprobar que era a cabeira dunha muller.

Cando eu era rapaz:

É unha sucesión de tres historias relacionadas nas que primeiramente se conta como un home chamado Ramón Carballo emigra a variossitios pero sempre volve pobre hata que unha vez foise e xa non volveu máis. Na segunda, conta como un home que vendía restos de persoas ten entre eles un coiro dun peito dun home onde estaba escrito o nome de Ramón Carballo.

Dous vellos que tamén tiveron mocedade:

Dous vellos casaron por amor e viviron sempre sos. Cando o vello morreu, o levaron catro homes e a súa viuda despediuse cun “hatalogo” provocando a risa do pobo enteiro.

Todos canto sabían algo da historia da vila:

A vellaiña Siforosa tódolos días rezaba unha oración por cada morto no mar. Dende que morreo somentes quedan unhas pocuas cruces en memoria dos mortos na beiramar.

Era un barbeiro de sábado:

Un barbeiro de sábado amaba os libros que non entendía e poñíase a “profundar” en misterios da vida para remetarlaiandose hato eu cheogpu a súa morte.

Aínda eu era médico rural:

Un médico subía por un camiño da serra e o lonxe viu unha dama chamada “Tola do monte” que din que foi enfeitizada por unha bruxa.

Aínda está no areal:

Os vellos máis vellos dunha vila tiñan un barco e un aparello para pescar. Eran pobres pero non aceptaban esmolas. Cando morreron, os seguintes vellos ían pedir nas...