Dos arquivos do trasno libro pdf
Páginas: 67 (16746 palabras)
Publicado: 6 de noviembre de 2014
Dos Arquivos do Trasno
Dos Arquivos do
Trasno
RAFAEL DIESTE
A Petapouca ●
Dos Arquivos do Trasno Copyright © 2013
This book was produced using PressBooks.com, and PDF rendering was done by
PrinceXML.
Contents
Introdución
1
1. Sobre da morte de Bieito
3
2. De como se condanou o Ramires
9
3. A volta
13
4. A luz en silencio
17
5. Historia dunxoguete
21
6. O Vello Moreno
25
7. O vagamundo
31
8. O vello que quería ve-lo tren
37
9. O neno suicida
41
10. Na morte de Estreliña
45
11. O grandor do mundo
49
12. Pampín
51
13. Espanto de nenos
53
14. Na ponte de ferro
57
v
15. Nova York é noso
59
16. O caso dos tres fornos
61
17. Once mil novecentos vinteseis
65
18. Odrama do cabalo de axedrez
71
19. Un conto de reis
77
20. De como veu a Rianxo unha balea
85
Rafael Dieste
91
Dos arquivos do trasno
93
vi
Introdución
A unidade emotiva consíguese no conto pola obsesión do que ten
de sobrevir.
O remate ha de te-la virtude de facer simultáneas no espírito
as imaxes que foron sucesivas.
A presencia do remate debe estaratafegada, pero latexando
con forte resonancia en tódolos currunchos do relato.
O remate é unha imaxe que fai estoupa-lo conto nas verbas
derradeiras, despois de inzalo poderosamente.
O conto é unha pelica na que se sente o pulso dunha imaxe
contida.
O conto é o remuíño que fan arredor dunha lámpada moitas
bolboretas, todas mergulladas na mesma luz.
1
1.
Sobre da morte de
Bieito
Foipreto do camposanto cando eu sentín boligar dentro da caixa ó
pobre Bieito. (Dos catro levadores do cadaleito eu era un). ¿Sentino
ou foi aprensión miña? Entonces non podería aseguralo. ¡Foi un
rebulir tan maino!… Como a teimosa puvulla que rila, rila na
noite, rila de entón no meu maxín afervoado aquel mainiño rebulir.
Pero é que eu, meus amigos, non tiña seguranza, e polo tanto—comprendede, escoitade— polo tanto non podía, non debía dicir
nada.
Imaxinade nun intre que eu dixese:
O Bieito vai vivo.
Tódalas testas dos velliños que portaban cirios ergueríanse
nun babeco aglaio. Tódolos pícaros que viñan extendendo a palma
da man baixo o pingotear da cera, virían en remuíño arredor meu.
Apiñocaríanse as mulleres a carón do cadaleito. Escorregaría por
tódolos beizos un marmularsobrecolleito, insólito:
¡O Bieito vai vivo, o Bieito vai vivo!…
3
4 - Dos Arquivos do Trasno
Calaría o lamento da nai e das irmás, e axiña tamén,
descompasándose, a gravedosa marcha que planxía nos bronces da
charanga. E eu sería o gran revelador, o salvador, eixo de tódolos
asombros e de tódalas gratitudes. E o sol na miña face cobraría
unha importancia imprevista.
¡Ah! ¿E seentonces, ó ser aberto o cadaleito, a miña sospeita
resultaba falsa? Todo aquel magno asombro viraríase
inconmensurable e macabro ridículo. Toda a arelante gratitude da
nai e das irmás, tornaríase despeito. O martelo espetando de novo
a caixa tería un son sinistro e único na tarde estantía.
¿Comprendedes? Por iso non dixen nada.
Houbo un intre en que pola face dun dos compañeiros de
fúnebrecarga pasou a insinuación leviá dun sobresalto, coma se el
estivese a sentir tamén o velaíño boligar. Mais non foi máis que un
lampo. De seguida ficou sereno. E non dixen nada.
Houbo un intre en que case me decidín. Dirixinme ó da
miña banda e, acobexando a pregunta nunha surrisa de retrouso,
deslicei:
— ¿E se o Bieito fose vivo?
Sobre da morte de Bieito
5
O outro riu picaramente comaquen di: «Qué ocorrencias
temos», e eu amplifiquei adrede a miña falsa surrisa de retrouso.
6 - Dos Arquivos do Trasno
Tamén me vin a rentes de dicilo no camposanto, cando xa
pousarámo-la caixa e o crego requeneaba.
«Cando o crego remate», pensei. Mais o crego acabou e a
caixa deceu á cova sen que eu puidese dicir nada.
Cando o primeiro cadullo de terra, bicado por un neno, petou...
Dos Arquivos do
Trasno
RAFAEL DIESTE
A Petapouca ●
Dos Arquivos do Trasno Copyright © 2013
This book was produced using PressBooks.com, and PDF rendering was done by
PrinceXML.
Contents
Introdución
1
1. Sobre da morte de Bieito
3
2. De como se condanou o Ramires
9
3. A volta
13
4. A luz en silencio
17
5. Historia dunxoguete
21
6. O Vello Moreno
25
7. O vagamundo
31
8. O vello que quería ve-lo tren
37
9. O neno suicida
41
10. Na morte de Estreliña
45
11. O grandor do mundo
49
12. Pampín
51
13. Espanto de nenos
53
14. Na ponte de ferro
57
v
15. Nova York é noso
59
16. O caso dos tres fornos
61
17. Once mil novecentos vinteseis
65
18. Odrama do cabalo de axedrez
71
19. Un conto de reis
77
20. De como veu a Rianxo unha balea
85
Rafael Dieste
91
Dos arquivos do trasno
93
vi
Introdución
A unidade emotiva consíguese no conto pola obsesión do que ten
de sobrevir.
O remate ha de te-la virtude de facer simultáneas no espírito
as imaxes que foron sucesivas.
A presencia do remate debe estaratafegada, pero latexando
con forte resonancia en tódolos currunchos do relato.
O remate é unha imaxe que fai estoupa-lo conto nas verbas
derradeiras, despois de inzalo poderosamente.
O conto é unha pelica na que se sente o pulso dunha imaxe
contida.
O conto é o remuíño que fan arredor dunha lámpada moitas
bolboretas, todas mergulladas na mesma luz.
1
1.
Sobre da morte de
Bieito
Foipreto do camposanto cando eu sentín boligar dentro da caixa ó
pobre Bieito. (Dos catro levadores do cadaleito eu era un). ¿Sentino
ou foi aprensión miña? Entonces non podería aseguralo. ¡Foi un
rebulir tan maino!… Como a teimosa puvulla que rila, rila na
noite, rila de entón no meu maxín afervoado aquel mainiño rebulir.
Pero é que eu, meus amigos, non tiña seguranza, e polo tanto—comprendede, escoitade— polo tanto non podía, non debía dicir
nada.
Imaxinade nun intre que eu dixese:
O Bieito vai vivo.
Tódalas testas dos velliños que portaban cirios ergueríanse
nun babeco aglaio. Tódolos pícaros que viñan extendendo a palma
da man baixo o pingotear da cera, virían en remuíño arredor meu.
Apiñocaríanse as mulleres a carón do cadaleito. Escorregaría por
tódolos beizos un marmularsobrecolleito, insólito:
¡O Bieito vai vivo, o Bieito vai vivo!…
3
4 - Dos Arquivos do Trasno
Calaría o lamento da nai e das irmás, e axiña tamén,
descompasándose, a gravedosa marcha que planxía nos bronces da
charanga. E eu sería o gran revelador, o salvador, eixo de tódolos
asombros e de tódalas gratitudes. E o sol na miña face cobraría
unha importancia imprevista.
¡Ah! ¿E seentonces, ó ser aberto o cadaleito, a miña sospeita
resultaba falsa? Todo aquel magno asombro viraríase
inconmensurable e macabro ridículo. Toda a arelante gratitude da
nai e das irmás, tornaríase despeito. O martelo espetando de novo
a caixa tería un son sinistro e único na tarde estantía.
¿Comprendedes? Por iso non dixen nada.
Houbo un intre en que pola face dun dos compañeiros de
fúnebrecarga pasou a insinuación leviá dun sobresalto, coma se el
estivese a sentir tamén o velaíño boligar. Mais non foi máis que un
lampo. De seguida ficou sereno. E non dixen nada.
Houbo un intre en que case me decidín. Dirixinme ó da
miña banda e, acobexando a pregunta nunha surrisa de retrouso,
deslicei:
— ¿E se o Bieito fose vivo?
Sobre da morte de Bieito
5
O outro riu picaramente comaquen di: «Qué ocorrencias
temos», e eu amplifiquei adrede a miña falsa surrisa de retrouso.
6 - Dos Arquivos do Trasno
Tamén me vin a rentes de dicilo no camposanto, cando xa
pousarámo-la caixa e o crego requeneaba.
«Cando o crego remate», pensei. Mais o crego acabou e a
caixa deceu á cova sen que eu puidese dicir nada.
Cando o primeiro cadullo de terra, bicado por un neno, petou...
Leer documento completo
Regístrate para leer el documento completo.