Las Pelirrojas Traen Mala Suerte Hoofdstuk 1-4

Las pelirrojas traen mala suerte

Mijn naam doet er niet toe. Het enige dat telt is dat ik een vrij man ben.
Zij wierpen lachen, maar ik was erg serieus.

"Hoe oud ben je?" vroeg de leider. "Veertien? Vijftien?"

"Ik lijk jong, maar ik ben ouder." antwoordde ik.

"Je lijkt een kind. Wij houden hier niet van kinderen. We hebben al genoeg problemen met de politie."

Het was waar. Hetleven in een fabriek verlaten met mensen van mijn leeftijd - goed, iets ouder - leek mij een goed idee, maar ik wilde niet de politie ontmoeten. Ik aarzelde in eerste instantie en uiteindelijk besloot ik:

"Ik verberg me als ze komen. En ondertussen kan ik helpen."

"Uiteraard kun je helpen" zei één van de meisjes. "Denk je dat dit een kraakpand op vakantie is? En hier is geen werk vanooms en tantes werk. We zijn allemaal gelijk."

Ik begreep dat dat betekende dat ik kon blijven. Ik glimlachte.

"We zijn allemaal gelijk." zei ik.

"Kom, ik zal je dit laten zien, vrije man." zei de leider.

Anderen bleven praten, acht of tien jongens en een paar meisjes tussen de zestien en twintig of tweeëntwintig, één met lang haar en gescheurde jeans, anderen met het normale uiterlijkvan de mensen uit mijn omgeving. Maar we waren ver van mijn buurt. Ik heb drie dagen op straat geslapen en ik was blij een nieuw thuis te hebben gevonden. Het was een verlaten fabriek, groot, met een klein kantoor. Er waren allerlei soorten afval op de vloer. Een kwart van de fabriek was schoon en ik zag slaapzakken en voedsel.

"Ik heet Chema." zei de leider "Wie heeft je verteld over ons?Hoe heb je ons gevonden?"

"Bedoel je dat als grap? Je bent beroemd, ze schrijven zelfs in de krant over je."

"Oh, dat. Die journalist schrijft geen onzin. Heb je ooit gekraakt? Denk het niet. We zijn hier al drie weken en tot nu toe hebben we geen problemen gehad, maar dat betekent niets. In het begin kwam de politie en ze zeiden dat ze geen drugs hebben willen hier in de buurt. Als jewilt blijven, je weet wel, niemand zit aan drugs, oké vrij man?"

"Ik word Chico genoemd. En ik heb nooit gedrogeerd.

Zitten op de grond, zoals Indianen, lachten en rookten anderen. Het leek niet zo verschrikkelijk. Chema vertelde me de namen van een aantal. Ze maakte een gebaar met het hoofd of de hand, zonder het geven van meer belang. Voor mij, echter, was dit moment heel bijzonder. Zewaren mijn nieuwe familie. Ik zat naast een roodharig meisje. Ze droeg een pet en blauwe werkkleding.

"Neemt" zei ze en ze gaf me haar sigaret. "Ik heet Helena, met H."

"Het is een naam erg.."

Nog kon ik niet spreken met een sigaret in de mond en mijn ogen begonnen te tranen. Ik voelde me compleet belachelijk.

"Het is niet om te huilen." zei Helena en glimlachte.

Zij moestongeveer vier jaar ouder zijn dan ik.

Het is het mooiste meisje dat ik ooit heb gezien in mijn leven, dacht ik.

Hoofdstuk 2

blz. 8
Mijn ouders waren niet slechter dan anderen. Het waren normale mensen. Onze discussies waren nooit door belangrijke redenen. De laatste keer dat door de cijfers. Voor mijn vader mijn vier mislukkingen waren als het einde van de wereld en mijn moeder begon tetreuren. Voor mij alles wat mijn vader zei was als een komedie. Hij geloofde dat, uiteindelijk, het niets met mij te maken had, dat er misschien een probleem was tussen hen en ze probeerden het te vergeten op die manier.

Die nacht, terwijl mijn ouders sliepen, stond ik stilletjes op, gekleed en bereide ik de rugzak. Ik ging in stilte en op de keukentafel liet ik een briefje achter.

Die eersteavond liep ik rond Granada. Bij dageraad was ik erg moe en mijn benen waren alleen aan het bewegen, maar ik voelde in mij iets nieuws en onbekends. Ik begreep dat, met deze domme daad van rebellie, ik was op zoek naar iets dat essentieel was voor mij.

blz. 9

Misschien is dit wel het volwassen worden.
De zon kwam boven toen ik op de top van de stad stond, in het Albaicin, met zijn witte huizen...