Luz na oscuridade?

HAI LUZ NA OSCURIDADE ?



Non sei se os contos de fadas existen, ou si, detrás de cada historia atopamos un final, e se este existe, saber dicir se é tráxico ou feliz. Acaso hai tamén algún principio? Acaso importa?.


Polo que sabemos a nosa vida ten un principio é un final, aínda que non sabemos cales son. O erro das persoas, épensar, que o final está a volta da esquina. Isto acontece sobre todo nos adolescentes. Son tan pasionais, ou mellor dito, somos tan pasionais, dámoslle tanta importancia as cousas, que cando algo nos vai mal, parecenos a fin do mundo, sen darnos conta moitas veces, que aínda temos moita vida por diante e que non importa o que digan os demais,sempre que un siga sendo un mesmo.


Antes de chegar a adolescencia e de madurar, atopaste no mundo das bolboretas, sempre alegre, brincadeira e facendo loucuras, ata que se crece, e se garda nun gran baúl todo o infantilismo e a inocencia, aparecendo novas preocupacións que estarán ocupando o primeiro lugar da túa lista: se a roupa chevai ben, se os teus pais deixarante ir ao cine, se podes quedar ata tarde na festa, que che compren un móbil novo, se te ves ben... E esa, esa é a perdición de moitas xóvenes, o non verse ben.


Ao chegar a unha certa idade, tan só un se preocupa da apariencia, non de como é realmente. Compáraste coas modelos da televisión, dasrevistas, das xóvenes que ves pola rúa.. Cando te das conta, xa é demasiado tarde, entraches no xogo.


Atopaste atrapada, xa non consegues ver o teu camiño porque a brétema xa non cho permite, e sínteste desorientada, polo feito de non conseguir ver ningún rastro do luar que che indique que non todo está perdido. Encerrada, atrapada, ansiosa,agobiada, angustiada, culpable, triste, desconsolada, desorientada, compunxida, abatida, apenada, aflixida, dolida, inconsolable, desdichada, lastimada, apagada, miserable, maltrecha, desgraciada, pesimista, lamentable, infeliz, chorosa, traicionada, enoxada, arrepentida, desesperada, valente.. Si valente, ou cobarde. Cobarde por non ser capaz de facer fronte aesa situación doutra maneira, encerrándote en ti mesma e sen falar con ninguén, preferindo pasar os recreos e as tardes soa, antes de que os teus amigos se dean conta de algo, ou polo mero feito de que te atopas mellor na oscura soidade, cargando co teu problema e argallando novas cousas que pensas que che faran feliz, e que lograrán quepoídas sentirte mellor contigo mesma, puidendo volver ser, a mesma muller chea de ledicia, que nunca estaba amargada, e a cal, no seu rostro non reflexaba nunca descontento. Nun dos poucos momentos de lucidez que tes, reflexionas sobre o cambio, sobre a túa evolución, e sintes non volver ser a mesma de antes, e consegues verte ben, ata que esescinco minutos pasen, e volvas ver esa imaxe no espello, esa maldita imaxe, que te persigue aínda que non estes dormida, aínda que intentes evitala, alexarte, ignorala, abstraerte, olvidarte, apartarte, fuxir, esconderte, distraerte... Pero non podes, sempre está ahí, presente na túa mente, na televisión, nas pasarelas, nas revistas, nas rúas,nos intitutos, nos reflexos, nas miradas...Sempre comparando a imaxe do que es, coa que queres chegar a ser.


O peor son as marcas, recordanche que fixeches algo malo para ti, pero que pensas que conseguirá que che faga ser feliz, a pesar de que sepas que non está ben. Pero falo, desahogaste e votas todo fora, pero ao non ver resultados,...