Poesía De Porsguerra

POESÍA GALEGA DE VANGARDA
En 1922, o poeta Manuel Antonio e mais Álvaro Cebreiro daban á luz pública un manifestó rupturista titulado “¡Máis Alá!”. Todos os historiadores da literatura coinciden ensinalar a devandita proclama como o momento cumbre das vangardas históricas, no plano literario, en Galicia.
Manuel Antonio semellaba formular deste xeito una fenda, una ruptura total con toda aliteratura galega que se fixera anted del mesmo. Ou o que ven a ser o mesmo: n aliña doutros manifestos similares que se espallaron pola Europa das dúas primeiras décadas do século XX, adoptaba unaposición adanista, renegando do pasado e prescribindo una literatura completamente nova na que ían debuxando diferentes ismos como o cubismo, futurismo, dadaísmo, creacionismo…
Debido a isto, a situacióngalega resultaba contraria á que se vivía en alturas plenamente normalizadas. De aí que desde os primeiros momentos se establecese una dialéctica entre o nacionalismo galego e o de vangarda, cuxosresultados serían diversos. O galleguismo consideraba que non podía permitirse o luxo de prescindir, sen máis da tradición, renunciando así co legado de Curros, Rosalía e Pondal significaba deixarinermes as letras galegas. Mentres que as Irmandades consideraban as novidades que chegaban do exterior e a necesidade de incorporalas á nosa cultura.
A liña que se acabará por imponer maioritariamentecomo “estética nacional para os novos” non vai ser preconizada por Manuel Antonio, senón por esoutra “vangarda pactada” ou vangarda enxebre, e que se traduce nos versos máis modernos de Luís Amado eos demais poetas situados no chamado hilozoísmo. A obra de este autor foi un “modelo a seguir” de estética nacionalista pero que contaba cos parabéns dos “vellos”.
No labor de espallamento dasvangardas –dos ismos- a prensa literaria da época ocupa un lugar de primeira orde. Porén, non só van ser aquelas publicacións creadas polos máis novos coma Ronsel, Cristal… as que declaren semellante...